En dan tot slot.......Bali

Inmiddels zijn we alweer een volle week in Nederland, maar wij willen natuurlijk niet ons reisverhaal achterlaten met een open einde. Daarom bij deze ons laatste reis van een onvergetelijke avontuur.

Op 16 mei kwamen wij precies volgens schema aan op het vliegveld in Bali. Bij het uitstappen van het vliegveld merkten we al snel de grote verschillen met China. Daar waar de chinezen in razend tempo hun oudheden vernietigen, houden ze in Bali juist vast aan hun 'authenticiteit'. Het vliegveld stamde uit het jaar 0 toen ze nog niet gewend waren aan de grote hordes toeristen, en zo duurde het 2,5 uur voordat wij het vliegveld konden verlaten.

Maar ondanks het lange wachten waren we blij toen we merkten dat onze hotel pick-up gewoon nog op ons stond te wachten. En zo maakten wij koers naar ons nieuwe resort in Tulamben. De keuze van het resort was nog niet zo eenvoudig geweest voor ons. Het oog van Rianne van gevallen op een, voor duikresort standards, erg luxe bedoeling. Het zwembad, het restaurant, de spa en ook de duikschool was ver boven het gemiddelde, alleen pech voor Rianne werd het resort gerunt door 2 duitsers. Niet dat Rianne hier zo'n probleem van maakte, maar Martin heeft zich hier 3 maanden lang met hand en tand tegen lopen verzetten. Maar omdat uiteindelijk Martin de overredingskracht van Rianne niet langer kon weerstaan werd uiteindelijk vrolijk door ons geboekt bij de gemütliche Tauch Terminal.

Wat de naam al doet vermoeden, onze tijd op de Tauch Terminal hebben al duikend doorgebracht. Het was voor ons wat moeilijk voor te stellen wat we nou moesten verwachten van de onderwaterwereld van Bali. En zeker na onze droomduiken in Galapagos was het best spannend of wij weer bevangen werden door de pracht van Bali. Maar, waar juist de Galapagos ons hart sneller deed kloppen door de hamerhaaien en de whaleshark, werden we bij Bali weer super enthousiast van de zeepaardjes en de prachtige kleuren. Bij onze laatste dag bij de tauch terminal hebben wij ons maar weer eens laten verleiden om een duiktrip te maken naar Nusa Penida, Manta Point. Nu hebben wij in onze duik'carriere' al vele Manta Points gezien (veelal zonder mantas) maar deze deed zijn naam zeker eer aan. Een uur lang hebben wij 9 sierlijke mantasvoor bij zien 'vliegen' wat een mooie afsluiter was van onze duikdagen op de tauch terminal.

Toen we onze duikspulletjes hadden ingeleverd werden we weggebracht naar ons laatste resort in Nusa Dua, Laguna Spa & Resort. Het was onze bedoeling om onze reis af te sluiten met eenspektakelvan luxe, en dat is ons zeker wel gelukt. Van het hotel kregen wij nog een upgrade waardoor wij een kamer kregen met terras aan de pool, wat natuurlijk niet verkeerd was. De persoonlijke butler service paste ook helemaal thuis dit plaatje en de dagelijkse massage mocht natuurlijk al helemaal niet ontbreken.

Zo af en toe hebben we nog een uitstapje gemaakt om wat souvenirs aan te schaffen, maar eigenlijk wilden we het resort niet meer verlaten. Maar op 24 mei was het dan toch eindelijk zover en moesten wij voor de laatste keer onze rugzakjes pakken. Het was maar moeilijk voor te stellen dat onze reis er nu al weer op zat, maar het idee van ons eigen huis en onze lieve familie en vrienden (en natuurlijk de fijne collegas) zorgden er toch wel voor dat we stiekum ook wel een beetje blij waren dat we weer naar huis gingen.

En bij aankomst op Schiphol groeide onze blijdschap met de minuut. Tot onze grote verrassing stond, ondanks het belachelijk vroege tijdstip, onze familie en onze vrienden ons op te wachten bij de aankomsthal. Dit warme onthaal werd snel gevierd met een lekkere kop koffie en toen gauw naar ons fijne huisje waar het Nederlandse leven alweer op ons stond te wachten (met gezellige etentjes en leuke boottochtjes wel te verstaan:-)

De afgelopen 102 dagen hebben al onze verwachtingen overtroffen enhet was een ervaring om nooit meer te vergeten. Wij willen iedereen bedanken voor de leuke berichtjes en emailtjes en natuurlijk ook voor het warme onthaal wat we van iedereen hebben gekregen.

Hong Kong

Na ons bezoek aan Shanghai gaan we op weg naar Hong Kong. Dat Hong Kong lang in handen is geweest van de Engelsen is meteen duidelijk merkbaar. Er wordt links van de weg gereden en er wordt over het algemeen goed Engels gesproken. In ieder geval een stuk beter dan we gewend waren in China.

Op weg van het vliegveld naar ons hotel krijgen we alvast een voorproefje van de stad. Links en rechts van ons doemen de vele wolkenkrabbers op. Als we inchecken in ons hotelletje moeten we ons eerst nog even voordoen als een stel rugpatientjes. We hadden namelijk gelezen in de online reviews van dit hotel dat ze wat harde matrasjes hadden en dat konden onze fragiele lichaampjes, zelfs na 3 maanden backpacken, toch echt niet aan. Daarom waren we maar wat blij met de gratis upgrade en het zachte matrascovertje. Als we eenmaal gesettled zijn haasten we ons naar ‘Time square' waar we vlug aanschuiven bij de Thai. Gelukkig smaakte dit eten meer ‘chinees' dan al het eten van de laatste 2 weken en dus gaan er weer 2 lege bordjes richting de keuken (en dit was wel wat anders dan de weken ervoor).

Nu we weer voldoende plek in onze rugzak hebben komt ook direct het oerinstinct van ons (nou ja, Rianne) weer terug en zoeken wij naar nieuwe shopping mogelijkheden. Zo belanden wij een avond op de nightmarket van Temple Street. Het was wat zoeken tussen de dubieuze sauna gelegenheden en de ranzige eettentjes, maar uiteindelijk belanden we dan op de markt. Nog gauw op zoek naar wat T-shirtjes begint ook hier weer het leuke onderhandlingsproces. Al eerder was Rianne in Shanghai ‘cheap wife' genoemd (met als excuus dat ze niet zo goed engels kon....tuurlijk) en werd Martin met open armen ontvangen door de verkopers.....hier was het niet veel anders, Sommige verkopers keken enigzins beledigd als ze het openingsbod van Rianne hoorden, maar gelukkig had Rianne hier in Shanghai iets op gevonden. Daar had Rianne namelijk de ultieme Chinese dealcloser opgepikt en gelukkig werkte in Hong Kong de ‘me happy, you happy' ook als een tierelier. En dus gingen wij uiteindelijk met gevulde tasjes (en gevulde portemonees) weer richting ons hotel.

Hong Kong kun je bekijken vanuit het centrum maar nog leuker is misschien wel van bovenaf. Er is boven op de berg een mooi uitkijkpunt dat je kunt bereiken met een authentiek trammetje.Helemaal voorin gingen we met het trammetje stijl naar boven waar we getrakeerd worden op een adembenemend uitzicht. Wel jammer van de smog maar dat zal er bij zo'n grote stad wel bijhoren

Bij onze buurtverkennig was ons al opgevallen dat er een groot stadion bij ons naast de deur zat. De HongKong JockeyClub stond op het billboard en dat was wel een clubje waar wij graag even onderdeel van wilden uitmaken. Het paarderennen was een ontzettend grote happening waar Jan en alleman opaf kwam. Voor 10 eurocent konden wij bij de tourist-ingang naar binnen waar we snel ons plekje tussen de Heineken tent en de Macdonaldsstand innemen. Het was een beetje puzzelen, maar al snel wisten wij een manier om van ons geld af te komen.

Het verschil tussen de echte gokkers en ons was snel duidelijk. De echte gokkers zaten met hun neus in de kranten om de statistiekjes van de verschillende paarden te analyseren. Wij waren voornamelijk geinteresseerd in de spannende naam van het paard (Rianne) of in het aantal plusjes dat achter het paard stond vermeld (Martin). ‘Galactic tactic' deed het helaas wat minder goed voor ons, maar ‘Decent Fellow' en ‘ Toy Story' hebben ons de winnaars van de avond gemaakt. Na aftrek van alle mcnuggets en bier gingen wij naar huis met een mooie winst van 15000 HongKongDollar (omgerekend 15 Euro).

De dag na het paarderennen staan we op met een winnaarsroes. Gelukkig maar, want deze dag zetten wij koers naar Macau. Dit is eenzelfde soort principe als dat van Hong Kong.;Het is wel China, maar ook toch weer niet. In Macau ligt namelijk het Walhalla voor de gokkers onder ons. De casinos lijken verdomd veel op die van Vegas, behalve dan de spelletjes die ze spelen. Wij snappen er maar weinig van en dus gaan we maar lunchen, daar hebben we tenminste wel verstand van. Terwijl we op ons plekje in het restuarant wachten zien wij tot onze grote vreugde dat Texas Hold'm poker ook inmiddels in Macau is gearriveerd en al snel beginnen onze hartjes sneller te kloppen. Om onze winst/verlies nog maar even uit te stellen, besluiten we de stad in te gaan om wat cultuur op te snuiven. Hier maken we wat kiekjes van de ruines van de St. Paul cathedraal om dan weer snel richting het casino te trekken. Voordat we vertrekken wordt er nog een fotoshoot aangevraagd door 2 aziatische dames, dus hier nog maar even tijd voor vrijgemaakt. Het is al bijna gewoon geworden.

Als we ietwat gespannen bij de pokerroom aankloppen wordt onze excitement als snel de kop ingedrukt. Met ons suffe dagbudget (wat al iets was opgehoogd in Hong Kong) konden we ons net inkopen voor de minimale inzet. Tssss. Dus toen hebben we maar gauw ons geld ingezet bij de Carribean stud......Jaja, we wisten wel dat hier de winkansen voor het huis het grootst waren. Maar ja, tis zon leuk spelletje. Dus na 15 minuten verlieten wij zonder geld weer de tafel en konden wij beginnen met onze plannen richting Hong Kong.

In eerste instantie waren we nog wat zoekende naar onze invulling van een hele week Hong Kong, maar uiteindelijk is de tijd voorbij gevlogen! Het was echt een geweldige stad en we hebben maar weinig gedacht over het naderende einde van onze reis. Dit wil zeker niet zeggen dat we niet aan Nederland gedacht hebben tijdens onze reis....Eigenlijk was Nederland dichter bij dan velen van jullie gedacht hebben, maar dat zal wel duidelijk worden uit de fotos (bedankt nog Renate!)......deze volgen later vanwege trage internet verbinding.

Xi'an, Chengdu en Shanghai

Zoals vermeld in ons Bejing verhaal waren we inmiddels al aangekomen in Xi'an, een sober stadje omringd door een 12 meter hoge en 16 meter brede stadsmuur waar de neonverlichting zijn hoogtijdagen viert. Niet alleen zijn alle gevels voorzien van groen, geel en rode neonverlichting ook de historische stadsmuur is aan deze vreemde chinese vorm van decoratie niet ontkomen. Na de luxedie we ons in Bejing hebben veroorloofd, doen we nu weer een stapje terug en hebben we een hostel geboekt. Hostel Shujuan is in vergelijking met de hostelsin Zuid-Amerika vele malen groter, inclusief restaurantje en een internet cafe metvier computers. Nadeel is wel dat de mensen in dit hostel wat moeite hebben met engels maar met handen en voeten werk kom je er ook wel... Ons chinees is nog niet al te best en als we door de rietmannetjes aan het werk worden gezet schiet gelukkig Ma Jacobs ons te hulp....

Zoals gezegd onderwierpen wij ons aan een zeer strak financieel regiem en zochten wij het goedkoopste tourtje in Xian naar het terracotta leger. Gelukkig zijn de hostelowners in China ook niet achterlijk en organiseren zij hun eigen tourtjes inclusief tourguide. Ok, je krijgt verrekte weinig uitleg, maar ach....beelden zeggen meer als woorden, toch?
Voor het terracotta tourtje werden wij samen met de andere hostelbewoners in een mooie minivan gestopt en werden wij allereerst naarde enige echte orginele Terracottaleger-fabriek gereden. Na een snelle rondleiding in de fabriek en wat ongein met de levensgrote poppetjes (zie fotos) kwamen wij aan het einde van de rit terecht in....jawel, de factoryshop. Tot Rianne's grote verbazing kwam het kind in Martin weer in hem naar boven en kon hij het niet weerstaan om zelf ook een verzameling soldaatjes te kopen.

Aangekomen op het complex met de terracotta legers,toverde onze gids een grote bloem uit haar tas. Wij hadden al vaker lol gehad om de chinezen die in groepen achter het vlaggetje van de gids aanliepen, maar nu waren wij het zelf die hier aan moesten geloven. Het complex zelf bestaat tot onze verassing uit moderne gebouwen voorzien van airconditioning. Gelukkig waren de chinezen hier compleet ingespeeld op de westerse tourist en kregen wij een mooie film te zien van hoe het leger ooit tot stand is gekomen. Daarna werden wij door onze gids losgelaten in de 'pits', om de legers te bewonderen. Van de 3 pits was er 1 die volgepakt stond met soldaatjes, bij de andere 2 moesten we behoorlijk zoeken naar de eeuwenoude figuurtjes. Het was voor ons een behoorlijk dosis cultuur, maar het was zeker indrukwekkend om te zien.

Naasthet terracotta leger is Xian ook bekend om de dumplings. Om deze lekkernij te proeven had Martin uit de lonely planet een restaurant uitgekozen. Het restaurant had geen engels menu en de enige aanbeveling was het 18 gangen menu. Oke dan maar... De mandjes werden in sneltreinvaart voor ons neus gezet en helaas was onze verwachting iets te hoog. Interieur was verouderd en de dronken chinzen een tafeltje verderop maakten duidelijk waarom in het tafellaken en de servetten grote brandgaten zaten.

Na onze ervaringen in Xi'an maken we ons op voor ons volgende avontuur, ons eigen hoofdstuk van de Peking express.
Voor het traject Xi'an naar Chengdu hadden we namelijk treintickets geregeld,een traject van 14 uur....
Het avontuur begonop het treinstation waar we nog meer dan voorheen in het midden van de belangstelling stonden. Als enige toeristen/westerlingen kwamen we aan in de stationshal. Alle koppies draaiden onze kant open we werden wij zonder gene minutenlang aangestaard met of zonder open mond. Een klein jochie begon met Martin te praten tot grote hilariteit van de omstanders.Op voor ons onduidelijke momenten stonden soms honderd chinezen op omvervolgens in de rij te gaan. Enige logica in de bordenwas er niet en dus stond Rianne om het minste of geringste bij een treinmedewerker met haar kaartje en een vragende blik.Gelukkig was er in de grote menigte soms een enkelechinees, dieeen woordje engels kon en met een grote glimlach ons vertelde dat we moesten wachten. Toen het dan eindelijk onze beurt was,gingen ook wij gedwee in de rij staan. Het fenomeen 'in de rij staan' is compleet onbekend voor de gemiddelde chinees, want iedereen probeerde als een gek voor te kruipen. Met onze lengte en onze grote backpacks waren wij een behoorlijk obstakel, wat ons natuurlijk ook weer wat te lachen gaf. Toen we in de trein aan kwamen zochten we vol goede moed ons bedje op en inspecteerden wij de ruimte waar wij de komende uren zouden vertoeven. Wij hadden hardsleepers geregeld en dat bleken bedjes te zijn in een open coupe waarin twee stapelbedden van drie hoog naast elkaar staan. Open coupe betekent open coupe dus geen deurtjes om af te sluiten maar gezelling met zo'n 50-60 chinezen in een wagon.. Met zijn allen in het gangpad, eten praten en aan de kant gaan voor de karretjes met nog meer eten die elkaar in hoog tempo opvolgden.

Ons geluk was dat wij Sunka bij ons in het bedjescomplex hadden zitten , 1 van de weinige chinezen die een paar woorden engels sprak. Als snel sprak Martin de universele taal van voetbal met hem en zo werden er nog wat leuke gesprekjes gevoerd vlak voor het slapen gaan. Tussen neus en lippen door vertelde Martin hem onze plannen voor de rest van de week (volgende stop Shanghai) waar onze bedjesbuurman ons vrolijk vertelde dat dit een rit van 40 uur+ was?! Dit vereiste nog wat meer onderzoek, maar hier zouden we later wel induiken.

Om 11 uur gingen de lichten uit en kon de nacht beginnen. Hier en daar de welbekende rochel en een buurman die op het wereldkampioenschap snurken hoge ogen zou gooien... Op zich waren de bedjes (met dekbedje en kussentje) niet eens zo gek. De plek in de coupe daarentegen was strategisch gezien wel wat minder goed. Wij zaten precies aan het einde/begin van de coupe wat inhield dat de wc bij ons om de hoek zat. Al na 1 uur kwamen de eerste luchtjes onze kant op en dit werd er in de loop van de rit nietminder op. De penetrante lucht was zelfs met een hoop labello on jeneus niettegen te houden en wat dat betreft wasde treinreis een behoorlijke opgave. Martin had hier wel een goedafweersysteem voor ontwikkeld....iedere keer dat er weer een walm onze kant opkwam, beweerde Martin dat hij weer een potje instant noedels rook.Hoe dan ook, fris was het niet en we waren uiteindelijk blij datwe de trein mochten verlaten in Chengdu.

In Chengduhadden wij slechts 1 doel voor ogen....de Panda's. Verder was er in deze stad ook niet veel te zien.De stad zelf wasbedekt onder een dikke laagsmog eneen blauwe lucht was in geen velden of wegen te bekennen. Wel hebben wij bij aankomst ons wat verder verdiept in de opmerking van onze treingenoot die ons verteld had dat de treinreis naar Shanghai zo lang zou duren. Al snel kwamen we erachter dat hij het e.e.a. goed in de smiezen had en dus hadden wij in no-time ons treinkaartje retour gebracht bij het station en boekten wij diezelfde dag nog ons vliegticket naar Shanghai. En zo was onze eerste treinreis ook onze enige treinreis ;-)

In Chengdumaakten we weer gebruik van het hosteltourtje en de volgende dag vertrokken wij voor dag en dauw om op tijd te komen voor de voedertijd van de panda's.Oke oke, het was misschien wel een grote dierentuin, maar dan wel de leukste die wij ooit gezien hebben. Panda's van 6 maanden tot een paar jaar lagen lekker op hun rug kilos bamboe naar binnen te werken onder het constante gezoem van de camera's. In ons werdelreisbudgetwas er kleinpostje door Rianne opgenomen voor de activiteit in deze zoo, namelijk hetPandaknuffelen.Door onze buitensporigeactiviteiten in Beijing echter,was Riannevoornemens om dit postje niet te gebruiken en dit terug te laten vloeien in de grote pot. Maar ja......toen ze bij aankomst van het park vertelden dat je met een babypanda op schoot mocht, was dat goeie voornemen natuurlijk snel bekeken. Men vertelde dat de kosten van wel 1000 Yuan als donatie voor de panda research werd gebruikt, en ach....er moest toch nog een goed doel uitgezocht worden voor dit jaar. En dus bij het openen van de pandacreche ging Rianne als tweedeop het bakje zitten en mocht wel 3 minuten met de babypanda op schoot.Het koste danwel een behoorlijk duit, maar het was wel ontzettend leuk. Die besparing moet maar ergens anders vandaan komen.

De volgende dag moesten wij, alweer, onze tas pakken en ons opmaken voor onze vlucht naar Shanghai. Ons hostelletje was een geschenk uit de hemel. De rozenkamer was dan ook echt een rozenkamer en overal kwam ons de geur van bloemetjes tegemoet. De geurtjes in China zijn niet altijd even fris vanwege de vele eetstalletjes en uitlaatgassen (not to mention de openbare toiletten) dus dit was zeker een hele fijne afwisseling. In Shanghai hebben wij het lekker rustig aan gedaan. We hebben wat bezoekjes gebracht aande Bund, waar de skyline van Shanghai prachtig te zien is. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de YuYuan garden waar we eerst door een woud van souveniershopjes ons een weg moesten banen. Dit is een prachtige chinese tuin in het midden van Shanghai en hoe gek het ook klinkt een oase van rust en heerlijk koel. Uiteindelijk hebben we in Shanghai lekker kunnen relaxen, (eindelijk) heerlijk gegeten en is Rianne begonnen aan het verwezelijken van haar verjaardagscadeau aan Martin, namelijk hetoppimpen van Martin's rugzak met alle landenvlaggetjes. Daarmee is het hoofdstuk China afgesloten en gaan we nu op weg naar Hongkong.

Beijing

Na 2,5 maand zuid amerika werd het voor ons tijd voor een nieuw avontuur. En dus vertrokken wij via een tussenstop in Los Angeles naar het verre Westen (jawel, wij vlogen de andere kant op)... naar China. Nog gauw werd de tussenstand van ons huishoudboekje opgemaakt en stond ons saldo na 2,5 maand op + 246 Euro.

De vlucht duurde maar liefst 2,5 dag vanwege het passeren van de datum grens, en dit viel ons niet mee. De stoeltjes waren duidelijk gemaakt voor de kleinere aziaat en wij staken toen al boven alles en iedereen uit. Daar bovenop kreeg Rianne tijdens de vlucht plotseling last van luchtziekte (of was het toch die mexicaanse taxichaffeur uit LA die vrolijke onze kant op nieste?!) Hoe dan ook, Rianne heeft nog net de Chinese grens weten te passeren met een lichtelijk koortsje, want een paar dagen daarna werd iedereen met een beetje verhoging uit het zuid-amerika vrolijk 7 dagen in quarantaine gezet.
Bij aankomst in Beijing begon het grote wachten op vriend Tamo, die ook inmiddels blij was dat zijn vakantie begonnen was, aangezien hij de laatste dagen door Rianne werd lastig gevallen met boodschappenlijstjes voor de surprise party van Martin.

Toen eenmaal ingechecked was door Tamo, zijn we met z'n drieende stadgaan verkennen. Ondanks dat het plein van de hemelse vrede in de achtertuin van het hotel lag, leek het ons een goed plan om direct in de locale cultuur te duiken en met riksja richting het plein te gaan. 2ondernemende riskja drivers zagen hier ook wel brood in en laadden ons gewillig in hunverlengde gazelle-look-alikes. Toen we echter al na 2 minuten fietsen werden afgezet op het plein, bleek dat de riskja driversnet ietsie meer engels spraken dan wij dachten en de prijs van 20 niet om Yuan bleek te gaan, maar om de welbekende amerikaanse dollars.
Tja, het zal inderdaad wel geen pretje zijn om 2 van die grote westerlingen in je fietsje te vervoeren, maar dit rook toch wel naar een tourirst rip off. Daarom gingen Tamo en Martin met hun beste chinees met beide heren in discussie en zijn uiteindelijk na betaling van 50 Yuan weg gelopen.
Ondanks de grote hoeveelheid mensen leek het, door de brede en schone straten, toch behoorlijk rustig. Toen we eenmaal voor het portret van Mao waren aangekomen, bleken wij wat meer bekijks te trekken dan de grote communistische leider. Daarom hielden wij gauw een fotoshoot met wat jonge chinezen en toen konden ook wij weer verder met onze eigen tour.
Op het plein lopen we tegen Mary aan. Deze chinese tourguide van 23 vindt ons wel gezellig en besluit haar job voor die middag aan de wilgen te hangen en verder met ons mee te gaan. Vooral Tamo blijkt haar interesse te wekken en dit levert ons een fijne chinese tolk voor die middag op. Die avond besluitenwe het rustig te houden en bezoeken we samen met Mary de chinese acrobaten show.
De volgende ochtend maken we ons op voor onze tour richting de chinese muur. Hier zullen we Martins verjaardag inluiden en tegelijkertijd DE highlight van Beijing bekijken....de chinese muur. Omdat we dit tourtje al een tijdje geleden geboekt hebben, hebben we eigenlijk geen benul wat ons te wachten staat. Gauw maken we nog even een stop bij de massagesalon naast het hotel om onze spieren los te gooien...dit kan natuurlijk nooit kwaad zo vlak vooreen groot avontuur.
Op zich hebben we voor de tour maar weinig bagage nodig, maar omdat Tamo zich nogal uitgeleefd heeft voor de surprise party voor Martin en 2 flessen Dom Perignon heeft meegenomen (waarvoor onze grote dank!) moet er toch 1 grote rugzak mee. Zo mag Tamo ook even snuffelen aan het leven van een backpacker en het eerste half uur met Rianne's rugzak naar boven klimmen. Ondanks dat Tamo maar weinig pauzes nodig had, was het toch van grote afstand duidelijk dat Tamo niet vaak als backpacker door het leven ging. Met zijnblokjesoverhemd en spijkerbroek zag iedere hiker dat deze backpacker nog veel te leren had:-) Op de muur aangekomen werden wij binnen no-time bezocht door 'gllgh' (klink als eenauthentieke chinese rochel) Dit lokale boertje droeg naast een BBQ ook nog 3 tenten en 5 kilo vlees naar boven. Terwijl wij die middag nog 2 uurtjes verder hiketen op de muur, begon Gllgh met het opzetten van het kamp en voorbereiden van de BBQ.
Het hiken op de muur was zeker niet weggelegd voor beginners. Omdat wij op het orginele stuk muur waren, waren er veel gedeeltes ingestort en hierdoor waren sommige stukken erg stijl en slippery.
' s Avonds bij de BBQ luidden we Martins verjaardag vroeg in en wordt de champagne fles en de doos sigarenopengetrokken. Ondanks dat Rianne al 3 dagen niets gegeten had, leek de Don Perignon haar niet te deren. John, onze tourguide, wist echter niet wat hem overkwam en hij stond na 3 kleine glaasjes vrolijk op de muur te dansen en te zingen. Op zich was dit nog amusant voor ons, toen hij die nacht alleen zo'n vervelende drank-snurk-sessie kreeg vonden wij het toch een minder goed plan....
De volgende ochtend werd Martin's verjaardag op een bijzondere manier gevierd. Gllgh kwam die ochtend ons weer bezoeken met een vers ontbijtje en een klein cadeautje voor Martin. Met een noodle soepje van Gllgh (dit schijnt chinese traditie te zijn voor een verjaardag) en een bammetje hagelslag van Tamowas het ondanks de kou en de slechte nacht toch een unieke verjaardag. John en Gllgh hebben hun versie van Happy birthday nog gezongen en hebben vol interesse naar de versie van Tamo en Rianne geluisterd.
Het hiken die dag was supermooi maar ook supermoeilijk. Zelfs voor ons geoefende hikers was het soms een behoorlijk uitdaging.
Het leuke van de tour was dat wij geen enkele tourist tegenkwamen. Kleine uitzondering waren de 2 chinezen die bij onze ontmoeting vrolijk hun hele memorycard volschoten met fotos van ons. Maar dit vonden we alleen maar grappig.
Bij terugkomst van onze tour hebben we onze spullen opgehaald en ingechecked op onze nieuwe locatie, het Raffles Hotel in Beijing. Ons dagbudget was door de creatieve boekhouding van Rianne wat opgehoogd en zo volgden wij Tamo naar dit nieuwe onderkomen. Zonder enige moeite pasten wij ons aan aan onze nieuw omgeving en al snel waren wij gewendaande middag harpsessies en de drankjes van 5 euro per stuk (dit kon natuurlijk nooit goed gaan).

Die avond maakten we ons op voor feestje nummero uno...het ambassadefeest ter ere van de verjaardag van de koningin (en natuurlijk martin). Voordat we vertrekken naar het feest lezen we nog gauw alle felicitaties in de email en op onze weblog. Super leuk om te zien dat iedereen aan Martin gedacht heeft en met een grote glimlach op het gezicht vertrekken we per taxi naar de residentie van de ambassadeur....
Geheel in stijl is de achtertuin van de ambassadeur ingericht met volendamse huisjes en galt er door de boxen Fransje Bouwer. Jammergenoeg kwam Rianne er die middag achter dat ze nog steeds haar dubieuze griepje onder de leden had en daarom gingen alle nederlandse lekkernijen aan haar neus voorbij die avond. Martin liet zich ditniet aan zijn neus voorbij gaan en beslootook het portie van Rianne tot zich te nemen. Bitterballen, krentebollen, frikandellen, haringen en andre hazes.....iedereen was die avond van de partij! Ondanks het grote pakken-gehalte die avond liepen er gelukkig ook nog wat oranje fans in de crowd en was het een superleuk feest. Die nacht rond 5 uur werden we nog verrast door een belletje uit Nederland waar'er is er 1 jarig' gezongen werd. Ondanks het ietwat valsige gezang gaf het ons die nacht toch een erg warm gevoel. Bedankt jongens!
Bij het expatfeest, wat 2 dagen later volgde, werd het payback time voor Rianne. Na 5 dagen vasten kon er eindelijk weer gegeten en gedronken worden en zo geschiedde....Gelukkig hadden we nog veel ORS-sjes over van Zuid-Amerika en zo hebben we katerloos de volgende dag weten te doorstaan.
De volgende dagen hebben we, naast de dagelijkse massages, ook nog de de verboden stad bezocht en zijn wein het dagelijkse leven van Beijing gedoken. Vooral de eetstandjes waren bizar om te zien. Schorpioenen op stokjes en ander ondefieneerbaar voedsel ging veelvuldig over de toonbank. Ook het bezoek aan de 'supermarkt' was een grappige gewaarwording. Deze supermarkt wasmeer eengrotehal van alle made-in-china producten (een speeltuin voor Rianne dus). De tasjessealer, de onzichtbare-pen en ook de tover-lucifer moesten daarom de volgende dag mee in de tas van Tamo richting Nederland. Ach, zoveel wegen die dingen niet, toch?

Als afsluiter van het bezoek van Tamo moesten wij natuurlijk de Peking duck proberen. Tot onze grote vreugde zagen wij eindelijk herkenbaar voedsel en werd de peking duck lekker opgediend in de welbekende pannekoekjes. Nog steeds heerst er een discussie onder ons waar de pannekoekjes nu lekkerder smaakten, maar natuurlijk weten we dat Rianne toch altijd gelijk heeft en dat de Royal San Kong de grote winnaar van deze contest is.

Toen Tamo in een A6 met 27 kilo van onze baggage richting het vliegveld vertrok, hebben wij nog 1 dagje in Beijingdoorgebracht. Nog gauw hebben wij een bezoek gebracht aan de Drum&Bell tower en aan de Tempel van de hemelse vrede. Ondanks dat we onze wake-up call om 5 uur hadden, was het toch bijzonder om te zien hoe de bejaarde Beijinger zijn ochtend ritueel uitvoerd. Met een goed gesprek met de dichtbijzijnde boom en een been in je nek is het de manier om je dag te beginnen. Bij thuiskomst eens kijken of de bomenbij de amstelveens poel ook wat terug zeggen.....

Na 6 dagen hebben ook wij Bejing verlaten en zijn wij inmiddels in Xian aangekomen. Hier brengen wij een bezoek aan het Terracotta leger en maken wij ons op voor de eerste treinreis.

Ook hebben wijeen vervroegdetussenstand van ons huishoudboekjegemaakt. Wij wenden namelijk net iets te snel aan de luxevan het Tamo-leven en na een complexe berekening bleek dat ons saldo na 1 week Bejing/Tamo gezonken wasnaar eensaldo van -537 Euro. Compleet verpest moeten we nu weer wennen aan de harde bedjes van ons hostel en zoeken wij naar het goedkopere tourtje:-)
Zo staat hetvolgende hostel te boek als 'spartaans' en alleen dit al zal een mooinieuw avontuur opleveren.

De Amazone

Met de Galapagos nog vers in het geheugenmaken we ons alweer op voor ons volgende avontuur, de Amazone.Als je door Zuid-Amerika reistmag een bezoek aan de Amazone natuurlijk niet ontbreken. Onderweg hadden we van het Almelose koppel Niels en Manon gehoord dat Cuyabeno the place to be is in the Amazone en zo was ons plan snel gemaakt.Onze uitvalbasis in Ecuador was wederomCasa deRomero in Guayaquil, waarde eigenaresse Ellen ons weer met open armen ontving.Heerlijk relaxed, een duik genomen in het zwembad, een potje internettenen in de tussentijd de was laten doen en lekker een maaltje voor je laten koken. Wat is ons backpack leven toch weer zwaar.

Na een kleine research komen we erachter dat we het best kunnen afreizen naar Quito om daar een tour te regelen. We besluiten het traject af te leggen per bus die er jammer genoeg 11 uur over doet, ipv de 7 uur die de buscompany ons had verteld.Dat was niet de bedoeling want we wouden graag voor het donker werd in ons hostel zitten, omdat Quito nou niet de meest veilige stad is voor touristen... Op het busstation snel een taxi gepakt, waarin naast de chaufeur ook zijn vrouw met baby ons vergezelde. Eenmaal aangekomen bij het hostel Blue House, gooien we onze bagage in een locker en gaan we onder begeleiding van de eigenaar op weg naar het Leidse plein van Quito. Hij wijst er ons vriendelijk op een aantal dwarsstraten links te laten liggen na middennacht omdat daar gespuis rondloopt...
De volgende dag gaan we op zoek naar een tourtje Cuyabeno.Omdat de meeste tour agents dicht zijn op paaszondag is het snel gepiept en diezelfde avond zitten we in de bus richting Lago Agrio. Dit is wel de meest rampzalige busrit tot zover. De beenruimte is beperkt, de stoelenzakken lekker door na twintig jaar gebruik en de koppelingsplaten van de bus lijken compeetversleten te zijn. Als je dan al eenoogje dicht kon knijpen wordt je wel weer wakker gemaakt voor een of andere controle.

Erg vroeg in de ochtend komen we aan in Lago Agrio, een stadje met weinig uitstraling. Dit oliestadje schijnt een uitvalbasis te zijn voor criminelen, FARC terroristen en prositituees. Na enige vertraging worden we opgehaald en reizen we af richting de jungle.Allereerst twee uur met (weer) een bus naar 'the bridge', waar we opgewacht worden door onze olijke gids Lenin. Gekke naam zou je zo zeggen, maar in Lago Agrio schijnt er ook een Stalin rond te lopen en luistert er een taxichauffeur naar de naam Hitler...Als wede lunch verorbert hebben gaan we met een moterboot richtingSamona, onze jungle logde voor de komende vijf dagen en vier nachten. Onderweg merken wemeteen dat we in de jungle zijn, in de bomen slingeren apen en in de lucht vliegen erara´s. Die avondhebben we een night tour,dit speelt zich af binnen een afstand van 20 meter van onze lodge. Als we twee meter de jungle in zijn gelopen wijst Lenin ons op iets dat zich in de boom beweegt, volgens Lenin was het een kleinemaar in onze beleving erg grote tarrantula!! Rianne schrikt zich een hoedje en de toon voor de nighttour is gezet. De jungle zit vol grote spinnen, kakkerlakken, kevers,sprinkhanen en andere ondefinieerbare insecten. Als we weer in onze lodge zijn laat onze vriendelijke vriend nog even een aantal grote tarrantuala´s zien die op het dak van de hutjes bivakkeren..
Ze maken allemaal een diepe indruk op Rianne en de grootste uitdaging moet dan nog komen, de overnachting in ons hutje. Gelukkig is Rianne niet alleen in haar angst en zo maken wij kennis met Suzanne (uit NL) en haar spaanse vriend Marcelo. Ook Suzanne heeft wat moeite met het ongedierte in de jungle, maar misschien nog meer van een nog nader te noemen canadees koppel.
Als voorbereiding volgt Rianne het plan van Martin op, namelijk het drinken van een paar biertjes voordat je gaat slapen, hier houden de muggen volgens Martin niet zo van... We hebben weliswaar een mosquitonet, maar daar is ook alles mee gezegd, het hutje zelf is alles behalve dicht. Nadat Martin een inspectie heeft gehouden, en de kakkarlak die zich in het hutje bevond netjes Riannes rugzak in heeft gejaagd, kan de nacht beginnen. Volgens Rianne kwam het doordat de vorige nacht tijdens de busrit weinig was geslapen, maar het kwam natuurlijk door de paar biertjes dat we nacht beiden goed door zijn gekomen.

De volgende ochtend aan het ontbijt hoorden we dat anderen minder gelukkig waren, één van de gasten had de hele nacht vleermuizen boven zijn bed vliegen en krijsen en alsof dat nog niet genoeg was, scheten ze ook nog eens op zijn hoofd.

De tweede dag zijn we begonnen met een wandeling door de jungle.
Alweer een hoop gezien maar het hoogtepunt was toch wel de mierendans.Martin was al op de eerste dag in aanvaring gekomen met eenvan de gasten die een kratje bier had gestolen enhet wasal meteen duidelijk dat dit niet meer goed ging komen. Daarom was de lol nog grotertoen aan het einde van de jungletocht een familie mieren besloot in de broek van dit heerschap te kruipen om hem vervolgens overal te bijten. Niet aardig natuurlijk maar het was zo´n komisch gezicht om juist hem zo te zien dansen dat we een glimlach niet konden onderdrukken.
Aan het einde van de tocht keek onze gids ineens op en vroeg iedereen stil te zijn. Hij hoorde howling monkeys, herkenbaar aan een groot bulderend geluid. Martin moest de gids en de rest van de groep teleurstellen, het was zijn maag die rommelde, tijd voor de lunch!
Na een goeie siesta in de hangmat pakken we wederom de boot om verderop in de rivier te gaan vissen voor Piranha´s. Met een bamboestokje en rauwe kip als aas, doen we een poging een stel van deze gevaarlijke jongens aan de haak te slaan.
Omdat samonella blijkbaar niet in de smaak valt bij deze beestjes, rijgen we een paar verse sardientjes (die onze gids Lenin snel uit het water heeft gevist) aan ons haakje. Blijkbaar zijn deze piranha´s geen stomme beestjes....stuk voor stuk knabbelen ze het aas van ons haakje, maar vangen doen we er geen een. Gelukkig heeft onze boot bestuurder meer geluk en vist hij een mooi exemplaar uit de rivier.

Woensdag gaan we op bezoekbij delokale bevolking. Als weaankomen worden we ontvangen door een big mama dierondloopt met een machette van meer dan een meter. We worden uitgenodigd om bij haar te komenlunchen. Allereerst gaan we daarvoorde ingredienten uit haartuin verzamelen. Als zede takken van een boom er af heeft gehakt vraagt zeof iemand kan helpen de boom uit de grond te trekken. De overijverige Engelse Richard wou dit wel, maar had niet helemaal goed opgelet. In plaats van de boomuit de grond te trekken trok hijeen jong boompje ernaast uit de grond. De big mamakeek hem onbegrijpelijk aan maar wij lagen natuurlijk in een deuk. Eenmaal terug in haar hutje begon het proces om van de wortels van deze boom een soort pannekoek te maken, die eigenlijk helemaal niet verkeerd smaakte. Na dit tafereel zouden we gaan voetballen tegen de plaatselijke bevolking,maar de animo aan onze kant was te gering, twee man inclusief mij.... Het leek wel of ik weer thuis waar we met ons voetbal team ook altijd personele problemen hebben. De tribune was inmiddels al volgestroomd en een aantal jonge gasten stonden al wat te ballen. Zo te zien was het een kansloze wedstrijd voor ons geweest en komen we er met een regelementaire 0-3 nog goed vanaf.

Na dit tafereel gingen we naar de plaatselijke medicijnman, ofwel shamaan genoemd. Een aantal gasten staat de hele dag al stijf van de spanning omdat er bij de shamaan een hallicunerend drankje kan worden genomen. Na een introductie van de shamaan en een korte ceremonie is het decision time, wie blijven er voor het drankjeen wie gaan er weer terug. Rianne en ik hadden de beslissing allang genomen, wij zouden ons hieraan niet blootstellen. Twee medereizigers, Mike en Patrick, bleven maar het was nog aan onze vriend de bierkratdief en zijn vriendin, inmiddelsgebombardeerd tot het zeurstel, die nog aan het twijfelen waren.Uiteraard deed iedereen zijn best om ze over de streep te trekken maar uiteindelijk kozen ze toch eieren voor hun geld en besloten terug te gaan naar de logde. Dat wij dit wel vermakelijk vonden moge duidelijk zijn, maar het stond waarschijnlijk ook op onze gezichten gedrukt want de bierkratdief snauwde ons nog wel toe ' and why don´t you guys go?'. Wij natuurlijk weer helemaal in een deuk.... Na dit tafereeltje hebben we afscheid genomen van Mike en Pat en zijn we terug gegaan naar onze logde.

De volgende ochtend zaten we allemaal met spanning te wachten op de terugkomst van Mikeen Patom hun hallucienerende ervaringen te horen. Na het ontbijt kwamen zij aan, Patrick vrij nuchter, het was wel leuk geweest met allerlei felle kleuren en zo, maar Mike had echt een bad trip gehad. Hij had de hele nacht lopen hallicuneren en had geen oog dicht gedaan. We hadden het allemaal erg met hem te doen en gelukkig trok hij gedurende de dag een beetje bij.
Ons programma voor deze dag bestond uit kano-en en tubing. Het kano-en was zoals gebruikelijk vijf minuten leuk en daarna gewoon erg vermoeiend. We gingen op zoek naar de anaconda maar hebben hem helaas niet gevonden. Wel een paar roze dolfijnen gezien, van het lelijke soort, en een luiaard.
Na een siesta gingen we ´s middags tuben, ofwel met een opgepompte binnenband achter een boot aan gesleurd worden. Martin besloot hier ook aan mee te doen maar dat bleek nogal een uitdaging. Allereerst was dit de meest gevaarlijke activiteit aangezien Martin zich eerst moest ontdoen van zijn poncho en daarbij een mooie schram op het voorhoofd opliep. Daarna kwam nog een vermakelijk moment toen hij besloot in het water te duiken zonder echt af te zetten omdat hij de boot niet om wou gooien. De eerste prijs met schoonspringen op de olympische spelen zou hij met zijn duik volgens onze engelse vrienden hiermee niet winnen.

De laatste dag stonden we vroeg op voor een birdwatch. Na een paar ara´s, geelzwarte vogels en een havik kwamen we een vogel tegen die qua naam de hoogste verwactingen opriep, de martin´s. In de praktijk was het een klein beweeglijk vogeltje en dit was wel iets anders dan we hadden verwacht... Op de terugweg naar onze logde zagen we nog een paar dolfijnen zwemmen en werden we vanuit de bomen in de gaten gehouden door een paar apen.Ongeloofelijk wat je allemaal tegenkomt tijdens zo n tochtje. Na dit tochtje zat het er dan toch echt op en hebben we afscheid genomen van de jungle. Diezelfde avond zijn we per bus vertrokken richting Quito.Daar had Martin nog een verassing voor Rianne, want toenRianne de tandpasta uit de toilettas van Martin pakte bleek er een kakkerlak meeggereist te zijn......

Hiermee is onsZuid Amerika bijna voorbij en kunnen we ons op gaan maken voor ons avontuur in China. Inmiddels hebben we begrepen dat onze vriend Tamo zijn ticket heeft geboekt en zal de eerste week in China vast een groot feest worden maar daarover later meer.

De Galapagos

Eenmaal bekomen van de Inca trail, reizen we af naar Equador voor onze 'dream to come true' trip naar de Galapagos. Onderweg ontmoeten we in Lima (Peru) nogAnneke en Rene diemet de backpacks drie maanden aan het rondreizen zijn in Zuid Amerika. Welaten de pisco sours rijkelijk vloeien en toosten op het goeie leven. Na een paar uurtjesuitwisselen van vakantie ervaringen scheidden onze wegen weer. Het was errug gezellig en veel te kort maar ja als wereldreizigers moetje verder..

De trip naar de Galapagos was er een waar een hoop voorbereiding in heeft gezeten. Wewilden namelijk zowel het leven op land als het leven onder water gaan ontdekken.Dat valt niet mee, eris maar een aantal organisaties datdeze combinatieaanbiedt en daar komt vanaf volgend jaar een einde aan... Als we met het vliegtuig aankomen in San Cristobal, gaan we snel aan boord bij de Albatros, ons luxe schip voor de komende 8 dagen. We kunnen ons geluk niet op als we onze suite betreden, een heerlijk tweepersoonsbed en wat later blijkt het beste hutje aan boord, zonder last van ronkende motoren en diesel lucht waar andere gasten over klagen. Ook de rest van de boot is een en al luxe, met een heerlijke lounge area, een hot tub die weliswaar gevuld was met smerig koud water (maar een kniesoor die daar op let) en een kok die de een na de andere heerlijke maaltijd uit zijn mouw tovert.

De land excursies zijn erg mooi en we komen beesten tegen die we nog nooit hadden gezien (zo moet Darwin ook een keer een brief zijn begonnen..). Uiteraard de blue footed booby, een vogel met helblauwe pootjes,roodborstjes maar dan net iets anderseen grote verzameling aan leguanen en pinguins om er maar een paar te noemen. Het leuke hier is dat de dieren geen natuurlijke vijanden hebben en dus ook voor niets en niemand bang zijn, zeker niet voor de continue fotograferende toeristen. Ook bezoeken we een vulkanisch eiland, de 300 treden om aan de top van het eiland te komen vonden we achteraf wat overdreven, maar ja na onze hike ervaringen van de afgelopen tijd draaien we hier onze hand niet voor om. Ook komen we op het eiland met de landschildpadden, waar Lonely George de hoofdrolspeler is. Deze reuzeschildpad is de laatste in zijn soort en weet niet hoe hij zich moet voorplanten. Alles is al geprobeert maar het lukt gewoon niet. Totdat wij voet aanland hadden gezet natuurlijk. Ik weet niet wat de aanleiding nu precies was maar toen wij bij Lonely George aankwamen ging onze gids helemaal uit zijn plaat omdat Lonely George aan het sexen was !!! Snel wat foto s genomen en opgestuurd als bewijs, want je kan hettoch een wereldwonder noemen als we de gids mogen geloven. We zijn in afwachting van de little Georges...

De ervaringen van de landexcursies waren prachtig maar we kwamen, als fervent duikers, in de eerste plaats natuurlijk voor het leven onder water.Net als op het land is ook onder water een grote diversiteit aan leven te vinden. Een van onze favorieten blijft tochde zeeleeuw, die onder water met je komt spelen. Vooral de jonkies spelen graag, de ene keer komen ze al tuimelend om je heen zwemmen, de andere keer komen ze in sneltreinvaart tot op een paar centimeter van je gezichtzwemmen om daarna een noodstop te maken, waarvan vooral Martin een keer de stuipen op het lijf gejaagdkreeg. Ook hebben we erg mooie roggen gezien,waaronder een paar Eagle rays en Mobula rays, die zich gracieus door het water bewegen.Tijdens een landexcursie zagen we een hele grote Mantazwemmen, deze zijn we onder water helaas niet meer tegengekomen. Natuurlijk werd door onze mededuikers af en toe beweerd van wel, maardit blijven we gewoon naar het land der fabelen verwijzen. Op zoek naar zeepaardjesstuitten we een duik, door het scherpe oog van Rianne, op een octopusdie zich van de ene steen naar de andere bewoog en daarbij telkens van kleur veranderde. Uiteindelijk hebbenwe ook nog twee prachtige zeepaardjesgevonden. Meneer de schildpad was ook van de partij, deze blijven toch leuk om tegen te komen.

De duiken op de Galapagos waren niet voor beginners. De meeste duiken, zeker die bij Wolf Island en Darwin s Arch, gingen gepaard meterg sterke en soms ijskoudestromingen, waar we soms niet anders konden dan ons stevig vastpakken aan de rotsenom niet meegezogen te worden.Soms was je al blij dat je masker op je hoofd bleef zitten! Dit was voor een aantal mededuikers zelfs aanleiding om maar een aantal duiken over te slaan, maar uiteraard niet voor ons als die-hards. We hebben geen enkele duik gemist zoals gewoonlijk. Je bentwaarschijnlijk maar één keer op de Galapagos en dan wil je natuurlijk niets missen.

Eén van de redenen om naar de Galapagos af te reizen was voor ons de mogelijkheid omhaaien tegen te komen en danin het bijzonder de hamerhaai.We hadden al eens eerder in een trip naar de rode zee hamerhaaien gezien maar hier zou het moeten wemelen van deze indrukwekkende haaien. En hiervan was geen woord gelogen. We zijn elke duik wel hamerhaaien tegengekomen. Een van onze mooiste, zoniet de mooiste duik, was de eerste duik bij Darwin s Arch. Deze duikplek staat bekend als beste duikplek van de Galapagos en daar kunnen wij ons allebei helemaal in vinden. De eerste duik werden we meteen al getrakteerd op een hele sterke en bij vlagen ijskoude stroming. We bleven een tijdje aan de rotsen hangen maar beslotenna een tijdje een andere spot te kiezen. Eenmaal in positie, werden we getrakteerd op het mooiste schouwspel dat we ons hadden in kunnen beelden. Eerst doemden er een paar hamerhaaien uit het blauw op om vervolgens weer in hetzelfde blauwte verdwijnen.Daarna waren ze er ineens allemaal, wel honderd hamerhaaien kwamen ons op nog geen 5 meter afstandvoorbij zwemmen. Omdat ze tegen de sterke stroming inzwommen waren ze een mooi slachtoffer vooronze fotocamera.Ze kwamen allemaal uit het niets en zwommen ook boven ons langs, wat ons in staat steldeDe Foto te maken namelijk van onder de hamerhaaien met de zon op de achtergrond.

De tweede duik bij Darwin s Arch waren de verwachtingen uiteraard hoog gespannen. We gingen weer op zoek naar de hamerhaaien en ons geduld werd op de proef gesteld. De stroming was weer enorm en de kou liet ons helaas ook niet in de steek. De tijd begon de dringen en we hadden nog helemaal geen één hamerhaai gezien. Totdat aan het einde van de duik er ineens een groep van zo n tien hamerhaaien verscheen. Hadden we toch geluk.. Helaas konden we niet langer blijven wachten omdat Martin door zijn lucht heen was. Op weg naar de safety stop werden we zo maar nog even getrakteerd op de ultieme droom van bijna iedere duiker.. De Walvishaai !!!!! We konden ons geluk niet op. Wel apart hoor, om zo uit je dak te gaan in de stilte van je bubbels. Maar eenmaal boven water konden we met luid gejuich ons geluk aan de rest van de Galapgos laten horen.

De resterende dagen waren allemaal prachtig en spectaculair, maar de fotos moeten hier maar ons verhaal vertellen.

Wat is het leven toch mooi als je je dromen uit kan laten komen; en De Galapagos was er zeker 1 voor ons die is uitgekomen !

El Camino del Inca

De Inca Trail....het plan om de inca trail te lopen was reeds maanden eerder aan de keukentafel in Amstelveen tijdens het eten door Martin in de groep gegooid. Niet zozeer vanwege de culturele inhoud van de trail, maar meer vanwege de fysieke uitdaging waar blijkbaar grote behoefte aan was door Martin. Rianne had in het begin nog wat tegengesputterd, maar vanwegehet grote gebrek aan kennnis over de trail heeft ook zij uiteindelijk ingestemd om deze tour te boeken.
Het was ons al wel opgevallen dat bij het boeken van de tour gevraagd werd aan de deelnemers of ze in uitstekende fysieke shape waren, maar dit was slechts een afschrikmiddel voor de geintersseerde bejaarde...zo dachten wij.

Tijdens onze briefing, de avond voor de tour, werden wij voorgesteld aan onze gids voor de komende dagen. Met rooddoorlopen ogen en een lekkere alcohol odeur maakten wij die avond kennis met Martin de gids.Met trots vertelde Martin de gidsdat hij ooit de gehele trail (32km) heeft afgeled in 6 uur en een beetje, maar dat deze glorie tijden inmiddels lang achter hem lagen.Gelukkig kregen wij nog de tip van hem mee om 2 wandelstokken te gaan huren als ontlasting voor onze knieen en daarom gingenmartin en ik de volgende ochtend met ieders 2 nordic walking sticks de pad op.

Onze rugzak gaven wij snel af aan de extra porter die wij hadden ingehuurd, en bij kilometer 82 begonnen wij aan onze nieuwe fysieke uitdaging. Al snel kregen wij te maken met de enorme kennis van gids Martin (what´s in a name) over het machtige inca imperium, maar ook over de locale natuur. Rianne was al snel dankbaar om de enorme handelsgeest van de locale bevolking die graag hun zelfgeplukte cactusvruchten onderweg te koop aanboden. Hierdoor was er namelijk weer een moment van pauze dat met open armen door Rianne werd ontvangen. Al op de eerste dag liepen wij tegen wat oude inca ruines aan, waar gids Martin vol passie over sprak. En, eerlijk is eerlijk,vanwege de passie van onze gids werden wij ooksteeds nieuwsgierigernaar het ultieme einddoel van deze tour, de machu pichu.

Tijdens de wandelingen ontstond er een diep respect voor de porters die niet alleen onze tas op de schouders namen, maar hele picknickplaatsen uit hun mouw toverden. Gasstelletjes, tafels en een stuk of 12 stoelen werden niet alleen savonds, maar ook tijdens de lunch ver voor onze aankomst opgebouwd. Daar waar Rianne tijdens de tourdiverse fotomomenten uitzocht race'ten de porters met hun bepakking voorbij. Zo ook de eerste avond waar, wonder boven wonder, ons team als eerste de campsite bereikte. Met overslaande stem en zware verbazing vroeg wandelaar Martin nog aan Rianne waar ze nu helemaal mee bezig was toen er 3 andere inca trailers ´vrolijk´ (doch stilzwijgend) ingehaald werden door Rianne.Door een constant ritme van 1, 2, 3, 4 slaagdeRianne erin om inderdaad 3 fit uitziende mensen ver achter zich te laten.Hierdoor ontsond er natuurlijk al snel een gevoel van overmoed, maar dit was niet verkeerd met een angstaanjagende 2e dag in vooruitzicht.

The dead womens pass had al zeker geen geruststellende naam en het had al helemaal geen goede reputatie. Niet alleen de andere reizigers die wij onderweg waren tegengekomen hadden ons hier voor gewaarschuwd. Zelfs de enkeling in Nederland die deze trail al reeds op zijn, of moet ik zeggen haar, naam had staan had het niet achterwege gelaten om nog eens de persoonlijke horror als een soort extra baggage mee te geven. Dus, vol zenuwen vertelden wij de 2e dag de gids dat wij geen behoefte hadden aan een uitgebreid ontbijt, maar het liefst zo snel mogelijk op pad wilden gaan omdat wij het liefst nog voor donker in ons kamp aan wilden komen. Of het nu alleen de hoogte was, of gewoon het algehele gevoel van onwil van een lichaam, het was inderdaad geen pretje.

Het tempo van de dag ervoor van 1, 2, 3, 4 werd al snel terug gebracht naar het slakkentempo van 1, 2 . Maar zelfs dat leek nog te veel van het goede voor dat sportieve lichaam van Rianne.Maar gelukkig was de berg vol met gelijkgestemden en al snelwas het eenspelletje van elkaar inhalen en ingehaald worden dooriedere keerhetzelfde clubje mensen. Gids Martin probeerde nog een beetje de aandacht van de innerlijke pijn af te leiden om zo nu en dan weer wat te vertellen over een orchidee of een een ander plantje dat daar groeide, maar deze informatiesessie werd alleen maar gebruikt om weer wat zuurstof in de longen te tanken. Wandelaar Martin had het daarentegen helemaal niet slecht die dag en wandelde vrolijk de berg op naar boven. Oke...ook hier waren wel wat pauzes nodig, maar al met al was het helemaal niet slecht.

Toen eenmaal het toppunt van deze berg bereikt was, was....surprise surprise, de rest van de trail was niet echt zwaar. Het was jammer dat op de 3e dag een wolkbreuk van enkele uren zich voordeed waardoorwe nietlang van de mooie natuur konden genieten, maar hetfeit dat het ons zo makkelijk af ging was een plezier op zich. Gids Martin stopte, regen of geen regen, bij iedere inca ruineen vertelde ons van de basis vanhet inca geloof tot aan de manierwaarop de inca´s naar het toilet gingen.Kortom, zeer educatief.

Natuurlijk werd alle inspanning op de laatste dag beloond meteen bezoek aan de heileige Inca stad, de Machu Pichu. Wij kwamen al vroeg aan en de hele stad was nog bedekt met mist waardoor het er allemaal erg mystiek uitzag.Hetaanzicht was inderdaad prachtig en ten slotte kregen wij nog een rondleiding van 2 uur door deze Inca ruine.
Het eerste half uur was dit een mooi spektakel, maar toen werd de oude Inca stad al snel overspoeld met de dagjes mensen die met moeite 3 treetjes konden meepakken van deze ruine. Ach, al met al geeft je dit een suprieur gevoel en al zeker als de dagjestoeristen elkaar aanstooten en tegen elkaar beginnen te fluisteren dat daar een stel Inca trailers lopen. Dat stukje respect hadden we inderdaad wel verdiend vonden wij en de mooie beloning van zo´n prachtige ruine maakte het geheel mooi af.

Bolivia

Allereerst willen wij even stil staan bij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, voordat wij verder gaan met onze verslaglegging. Het nieuws dat onze vriend Sander niet meer in ons midden is, heeft ons diep geraakt, maar het contact met de vrienden heeft ons erg goed gedaan. Het is absoluut niet makkelijk om zo ver weg te zitten als zoiets ingrijpends gebeurt en het is daarom fijn dat de electronische wereld ons dichter bij Nederland heeft gebracht.
Wij willen iedereen bedanken voor de lieve berichtjes en de opbeurende woorden. Wij vinden het erg leuk om te horen dat wij net zo in jullie gedachtes zijn, als jullie bij ons.
Inmiddels hebben wij onze reis weer voortgezet en wij willen ons reisverslag weer oppakken daar waar we gebleven waren.
Wij genieten nog steeds van alle dingen die wij zien en meemaken en willen dit graag met jullie delen. Daarom, bij deze het verslag van Bolivia....

Toen alles nog gewoon was...........

Met de ervaringen van Torres del Paine nog vers in ons geheugen en in onze spieren, hebben wij onze route vervolgd richting Arica (het noorden van Chili). Hier was het plan om in een tijdbestek van 10 dagen via Bolivia een weg richting Cusco in Perute banen.
Onze late aankomst in Arica, en onze slechte voorbereiding qua hotelovernachting, deed ons besluiten de beste aanrader van de Lonley Planet eruit te pikken. Dit Frans-Chileense onderkomen zou een oase van rust zijn en vanuit hier zouden we onze 10 dagen planning prima kunnen invullen. Helaas heeft de Lonely Planet het ook wel eens mis en bevonden wij ons in een zeer dubieus hoteltje met nog dubieuzere bedjes. Gelukkig zag bij daglicht de wereld er al een stukje beter uit en gingen wij met onze frans-spaanse woordenschat een poging bij de receptie wagen.
Vanwegemeerdere tips uit verschillende hoeken hadden wij onze zinnen gezet op een bezoek aan Uyuni in Bolivia. In Arica werd onsverteld dat wij deze reis het beste konden plannen vanuit San Pedro de Atacama (ten minste...dat begrepen wij zo van het frans en het spaans dat ons bij de receptie werd uitgelegd).

Zo gezegd, zo gedaan en diezelfde avond maakten wij onsop voor een busreis richting het zuiden. Eenmaal aangekomen in Arica bleek dat deorganisatievan onze keuze(Estrella del Sur) pas3 dagen later plekjes beschikbaar hadden, dus werden wij gedwongen3 dagente relaxen in deze oase in de woestijn.
Wat in eerste instantie een domper leek, bleek later een fijne ontspanning te zijn ten opzichte van de hectische dagen die wij ervoor hadden gehad. Daarnaast kwamen wij bij aankomstin San Pedro de Atacama erachter dat weniet zonder slag of stoothet hoogte verschil aan konden en dus hadden wij mooi wat daagjesom te acclimatiseren.Iedereen geeft een andere invulling aan deze acclimatisering en zo ookwij. Wij vonden een leuke mountainbike tocht in de woestijn een goed plan en dus huurden wijspontaan 2 fietsjes op het heetste moment van de dag. In theorie was dit natuurlijk ook een geweldig goed plan.... lekker weinig chilenen op de woestijnweg (die zijn toch siesta aan het houden) en wij hadden de hele woestijn voor ons zelf. Echter, na de eerste inca site en het beklag van Rianne over een oncomfortabel zadel, besloten we maar huiswaarts tekeren naar ons hostelletje voor onze eigen siesta.

Na 3 lekkere relax dagen, begon dan eindelijk onze tour richting de zoutvlaktes van Uyuni.
Voor dag en dauw werden wijdoor onze organisatormet nog 20 andere gasten in een grote bus geladen. Deze bracht ons naar de grens van Bolivia, waar we de uiteindelijk indeling van de jeeps kregen.
Wij waren in de gelukkige omstandigheid dat wij bij3 spaanstaligen en 1 franstalige werden ingedeeld. Zo konden wij onsinmiddels vergevorderde spaans nog verder uitdiepen. Uiteindelijk kwam het er natuurlijk op neer dat Rianne eenvrije interpretatie vanhet verhaal van de chauffeur in elkaar draaide en aan Martin vertelde.Bij twijfel konden wij de fransman nog raadplegen of onze interpretatie inderdaad goed was, maar verrassend genoeg hadden we het vaak bij het juiste eind. (thnx Martine!)

Al snel kwamen wij erachter dat van de goeie adviezenover Uyuni geen woord gelogen was.We werden overdonderd door de prachtige spiegelingen van de flamingo´s in Laguna Blancaen de prachtigegroene kleuren van Laguna Verde (hoe verrassend).
Aan flamingo´s was er inderdaad geen gebrek in Bolivia.Het zal ons minimaal 2 GB aan geheugen gekost hebben aan alle Flamingo´s die wij in verschillende poses op de foto hebben gezet. Ook bij het Laguna Colorado werden wijverrast door deverschillende kleuren van het meer,het strand, de lucht enalweer...de flamingo´s. Gedurende de eerste dag werden er grote afstanden afgelegd. Niet alleenhorizontaal, maar ook qua hoogte stegen wij van de 2400 meter van San Pedro naar5000 meter bij de geysers in Bolivia. Dit spektakel was mooi om te zien, het was alleen wat minder om te ruiken. De zwavel geurenen de enorme hoogte deden menig tourist de das om. Dankzij onze anti-hoogte-pilletjesliepen wij daarentegenvan de ene kolkende massa naar de andere om ook hier weer ons memory kaartje verder tebelasten. Aanhet einde van de dag worden wij bij ons onderkomen gebracht. Alsof de bonding met onze medepassagiers nog niet genoeg was, werden wij gezellig bijelkaar op de kamer gezet.Vanwege dehoogte daalde de temperatuur´s nachtstot het vriespunt, wat ons dwong nog verder onder de lama-harige-dekens te kruipen(thank god forlakenhoezen).Ondanks dat de tour als ´back to basic´ werd omschreven,werden wij bij het eten toch verrast door de kookkunsten van onze chauffeur. Het locale maaltje smaakte overheerlijk...totdat Rianne´s oog viel op demaaltijd van de buren. Zij waren een heerlijkkipkluifje aan het verorberen waardoor het prutje op ons bordje ineens een stuk minder smakelijk leek.Rianne had direct eenextra missie tijdens de tour en hield nauwlettend het eten van de andere gasten in de gaten. Bij het ontbijt werdhet belang van deze missie nog eens extra onderstreept, toen ons ontbijt niet op een bordje werd geserveerden dat van de buren wel.

Maar goed, andere zakenkwamen weer op de voorgrond en wij zetten onze tourvoort richting een rots landschap. Dit klinkt wellicht wat minder spectaculair, de vormen van deze rotsen waren alleen zo apart dat het moeilijk te bevatten was dat dit door de natuur gemaakt kon worden. Verder die dag hebben wij nog een bezoek gebracht aan eenactieve vulcaan waar deversteende magma golven een stel leuke plaatjes opleverden. Het bezoek aaneen kleinere zoutvlakte op weg naar ons 2e onderkomen werd overgslagen door heftige onweer met regen, hagel en sneeuw. Tja, je bent niet voor niets in een woestijn he....
Bij aankomst bij ons 2e onderkomen ontmoeten wijde rest van het gezelschap van de busvan de 1e dag. Hier zitten een handvol engelstalige backpackers bij,waar wij gretig aansluiting bij vinden. Het isolement van de laatse 2 dagen met onze spaanse gasten heeft ons doen hunkeren naar een gezellig engels gesprekje. Daaromzetten we koers richting het 3 hoofdige dorpje waar de locale super omgetoverd werd tot een locale pub (let wel: ditis een ruimte van 4 bij 4dienog raider en treats in het assoritment had). Het bier smaakte er echter niet minder om en zo maakten we snel nieuwe vrienden waar we de avond al kaartend en lachend mee hebben afgesloten.

Delaatste ochtend was het vroeg opstaan. Om 4 uur zetten we koers richting het hoogtepunt van de tour...Salar de Uyuni.Terwijl het nog stikdonker is parkeren wij onze jeep bijhet fisherisland. Hier beklimmen wijhet met catussen bezaaide eiland tot de top om te constateren dat de zon inmiddels al aan de hemel staat. Het uitzicht is er niet minder om, en zover ons oog reikt zien wij een witte zoutvlakte.Omdat dergelijke landschappeninspireren tot de meest creatieve ideeen, hebben we daar als een stel kleine kinderen een paar uur grappige fotos lopen nemen. Na hetontbijt met pannekoek (inmiddels had Rianne geconstateerd dater toch geen culinaire boycot tegenons groepje was) maakten wij ons op voor de rit richting Uyuni. Halverwege de zoutvlakte maakt onze chauffeur nog een stop omdat hier de vlakte nog witte en nog spectaculairder was. De laatste restjes memory kaart zijn hieraan tengronde gegaan, maar het resultaatmag er zijn.
De laatste stops worden wij voornamelijk geconfronteerd met touristische stalletjes waarwij ´toevallig´ voor stopten. Gelukkig haddenwij een dagbudget waar we rekening mee moesten houden, dus wij hielden de hand stijf op de knip :-)

Als laatste lunch werden wij bij onze chauffeur thuis uitgenodigd voor een etentje dat door zijn moedergemaakt was. En zoalsiedere goeie moeder, presenteerde ook zij een lekker bordje met aardappels, groente en vlees. Tja, het was weliswaar geen gehaktbal, maar dat stukje lama (waar wij de laatste dagen druk mee bezig waren geweest om mooi op de foto te zetten) smaakte als 1 uit duizenden. Het was een mooie en lekker afsluiting van een unieke tour.

Bij aankomst in Uyuni zijn wij accuut op zoek gegaan naar een treinkaartje richting Oruru. Omdat wij in San Pedro natuurlijk lekker hadden lopen nixen hadden wij nogal wat haast om onze weg richting cusco te hervatten. Samen met Jennifer uit engeland, die wij ontmoet hebben bij de Uyuni tour, gaan wij diezelfde nacht nog 1e klas richting Oruro. Prima geslapen in de trein in en s ochtend door de conducteur wakker gemaakt met een broodje gebakken ei (tja, tis wel 1e klas he :-). Tijdens de reis in trein en bus besloten wij om direct door te trekken richting Copacobana aan het Titicacameer. Omdat de reisdag toch al lang was en wij geen behoefte hadden aan het drukke en criminele La Paz, vonden wij deze sprint wel een goed idee. Copacobana was een super gezellig plaatsje met veel touristen en goeie cafeetjes en restaurantjes. Hier doen wij ons goedkoopste hotel ever aan, enchecken wij ´s nachts in bij een hostelletje voor3 euro per nacht per persoon. Geen dubieuze bedjes en ook geen vieze dingetjes. Nee, een spiksplinternieuw hotel met nieuwe bedjes en nieuwe badkamers. Bolvia is great!

Omdat het titicameer te groot is om in 1 dag te exploren, kiezen we ervoor om in Puno (Peru) ons tourtje te boeken naar de drijvende eilanden in het meer. Gelukkig komen wij bij aankomst in Puno Joost, een oud Mercer stagair, tegen die ons weet te vertellen dat de Peruaanse boeren het niet langer pikken en de volgende dagen de wegen zullen gaan bezetten. Hierdoor stond onze busrit naar Cusco op de tocht en dus gooien wij onze plannen diezelfe avond nog om en boeken wijvia het hotel een buskaartje naar cusco en een half dagje drijvende eilanden.

Deze drijvende eilanden waren wellicht in vroegere tijden een florerende gemeenschap, vandaag de dag bestaat het enkel alleen nog maar vanwege de touristen die in halve dagtripjes trappen. Het was weliswaar leuk om te zien dat er hele dorpjes op deze eilanden stonden, het merendeel van de eilandjes werd echter bezet door stalletjes met toeristische pruttel. Uiteindelijk belanden wij na een uitgebreide historische lezing over het eiland nog in 1 van de hutjes van de eiland bewoners. In dat kleinde hutje werd de grootste ruimte in beslag genomen door de TV die functioneerde via de zonnepanelendie achter het hutje verscholen waren.
Martin heeft al snel door hoe hij buiten schot blijft bij de touristenjagers. Hij verdiept zich zeer in de verschillende functinaliteiten van onze fotocamera en schiet meer fotos dan de afgelopen 3 tours bij elkaar. Rianne weet nog net te voorkomen dat ze zichzelf in de locale klederdracht moet hijsen en al snel gaan wij weer stoicijns in het bootje richting huis zitten.
Blij dat het erop zat.

Omdat de haven vlakbij het busstation is, denken wij slim te zijn en onze buskaartjes voor die middag al op te halen. Daar wordt ons echter verteld dat de kaartjes inmiddels in het hotel liggen. Bij een kleine navraag komen wij er hier achter dat de prijs die wij aan het hotel hebben betaald bijnatwee keer zoveelis dan die van de kaartjes aan de balie. En aangezien wij toch nog 3 uurtjesover hadden, hadden wij direct een leuke bezigheid voor die middag...een punt maken bij het hotel.Als er nog een moment van twijfel was of ons spaans voldoende was om ons uit te drukken, viel dat wel weg toen wij ons verhaal aan de hoteleigenaar gingen uitleggen. De beste man wist niet waar hij het had en werd met onze beperkte spaanse woordenschat behoorlijk klem geluld. De man maakte natuurlijk snel aanspraak op zijn ´spaanse´ temperament, maar met onze ´Tranquilo´ wisten wij hem snel te bedaren. Uiteindelijk hebben wij ons geld natuurlijk niet terug gekregen, maar ons spaanse punt was zeker wel duidelijk gemaakt. Wat een plezier dat wij nu ook in het spaans 2 irritantjes kunnen zijn :-) (nogmaals bedankt Martine!)

Nu onze prachtige Bolivia tour erop zit, maken we ons op voor ons volgende avontuur in Cusco,el Camino del Inca.