Sprakeloos.....

Gisteren heeft ons het verschrikkelijke nieuws bereikt dat onze goede vriend Sander niet meer in ons midden is. Compleet lamgeslagen door dit nieuws hebben wij besloten een korte pauze in te lassen voor de verslaglegging van onze reisavonturen.

Onze gedachtes gaan uit naar de familie van Sander en naar onze vrienden waar we op dit moment erg graag bij waren geweest.

Wij zullen op onzeeigen manierSander herdenken en wensen iedereen a.s.zaterdag veel sterkte.

Martin en Rianne

Torres Del Paine

Echt lang nagenieten van Antarctica konden we niet echt want ons nieuwe avontuur stond alweer met trappelende pootjes op ons te wachten. De dag dat we waren aangekomen in Ushuaia hebben we nog eventjes in het stadje doorgebracht, maar we gingen alweer snel naar ons hotelletje omdat de wekker de volgende dag alweer voreg af zou gaan (03.30....en dat noemen ze dan vakantie).

Dus om 4 uur ´s nachts zaten wij op een verlaten busstation in Ushuaia te wachten op ons transport richting Puerto Natales. Een fijne rit van 15 uur die, eerlijk is eerlijk, niet slecht was. Heerlijk uitgslapen kwamen we ´s avonds aan in Puerto Natales waar we, na het inspecteren vanhet hostel, gauw met onze nieuwe Australische vrienden van onze Antarcticatripde kroeg in doken. De biertjes waren zeer gewenst, aangezien de komendenacht in het hostel niet echt een fijn vooruitzicht was. Onze kamer werd ook bewoond door een dozijn vliegen en de vraag was nog nog maar of de matrassen nog wel ´onbewoond´ waren. Rianne maakte direct van de gelegenheid gebruik om haar nieuwe slaapzak uit te proberen. Heerlijk in een claustrofobische mummy slaapzak zo het bed in gehopt.

Puerto Natales is een stadje dat geheel in het teken staat van de Torres del Paine. Iedereen die daar rond loopt is danwel een aspirant trekker, danwel een die-hard massochist die zich weer wil onderwerpen aan enkele dagen afzien.

Dit was voor ons echter nog niet helemaal bekend en wij spendeerden onze pre-Torres dag dan ook aan het kopen van allerlei handige trekkers spulletjes. Rianne´s master-plan bestond uit het inslaan van veel snacks, want...(zo gingen de gedachtenkronkels van Rianne)...veel snacks, zijn veel pauzes. Briljant als het plan was, bracht dit natuurlijk wel wat extra gewicht in de rugzak, maar ach....´die was toch al zwaar´.

En zo begon ons eerste hiking avontuur op 6 maart in de bus naar Torres del Paine. Met de vlinders in de buik (het is toch best spannend zo´n 1e hiking avontuur) liepen we allereerst lachend naar het winkeltje waar we werden afgezet door de catamaran. Ondanks alle snacks waren wij nog wel vergeten een fatsoenlijke lunch mee te nemen. Ach ja, dat kan de beste overkomen.

Toen kon het toch echt niet langer uitgesteld worden en begonnen we vol goede moed aan ons eerste paadje. Al na 5 minuten moesten wij constateren dat de Amstelveense Poel (ons trainings gebied) in z´n geheel niet leek op het paadje dat wij voorgeschoteld kregen, al deden onze fellow-hikers hier helemaal niet moeilijk over. Na 10 minuten werden wij zelfs ingehaald door een iets te blije opa met nordic walking sticks waardoor onze moed nog verder in onze nieuwe schoenen zonk.

Het was moeilijk oog te hebben voor de écht erg mooie natuur terwijl je aan het ploeteren bent met je verzuurde spieren en zuurstofsnakkende longen ( oké oké, dit was voornamelijk Rianne). Maar gelukkig hebben de broodnodige pauzes er voor gezorgd dat wij toch nog wat mooie plaatjes konden schieten van de Gleyser Grey waar wij die dag naar toe moesten. Daarnaast kun je in het hele park zo je waterflesje vullen uit de stromende beekjes, wat voor ons ook weer een extra stop momentje betekende.

Eenmaal aangekomen in onze Refugio Grey lopen wij weer tegen onze blije Opa van het eerste uur aan. De beste man is al 69 waarvan hij er 60 al ´hikend´ heeft doorgebracht. Wij vertellen hem van onze plannen van de volgende dagen en zijn verbazing groeit met de minuut. Wij vertellen hem namelijk dat wij de volgende dag niet bij het eerste huisje stoppen en ook niet bij de 2e camping gaan kamperen, maar dat wij hem lekker doortrekken naar het 3e huisje Cuernos, 25 kilometer verder. En even voor de duidelijkheid, dit zijn geen 25 kilometers vlak Nederlands landschap....Dit zijn MF-bergjes-op en bergjes-af, waar geen enkele spinning les mij (rianne) op heeft kunnen voorbereiden.

Eerlijk is eerlijk, ook onsleek dit plan wel wat amibiteus, maar we hadden het gechecked en het was ´not undo-able´. De volgende ochtend werden wij door opa Dwayne bezorgd uitgezwaaid en begonnen wij aan Trek 1...de vallei weer uitkomen. Soms op handen en voeten, maar altijd met heel veel zweet kwamen wij na 3,5 uur weer aan bij dat 1e huisje (wat wij dus gingen overslaan). Bij dit punt maakten we direct van de gelegenheid gebruik om het briljante plan van Rianne, 3 kilo snoep, zo in de prullebak te tiefen. ´Je hebt namelijk helemaal geen snack nodig om pauze te houden, een klein hellinkje wil ons ook wel tot stilstand brengen´.

Met een stuk lichtere rugzak beginnen wij vol goede moed aan onze 2e trek van die dag, een schamele8 kilometer richting Campamento Italiano. Hier worden wij na een uur of wat hartelijk ontvangen door de Man met de Hamer. De hitte,het onophoudelijk zweten, die toch-nog-steeds zware rugzak, en die bergen.....Pfffff, het leek alsof er geen einde aan kwam.

Uiteindelijk komen wij die avond op 18:15 aan bij onze Refugio. Voor de oplettende lezer....dit was inderdaad een dag waar wij 10 uur gehiked hebben in de brandende zon! Meer dood dan levend, checkten we lekker in bij de Refugio waar wij direct mochten beginnen aan ons nieuwe avontuur....The Dorms! Lekker met zn 8-en op een kamer (die behoorlijknaar zweet stinkt) en dan fijn gaan douchen in de gore badkamers. Gelukkig maar dat we zo moe waren. Het kon ons wat dat betreft niet echt meer boeien.

Het was de bedoeling dat we die avond nog onze australischevrienden zouden ontmoeten, maar die waren in geen velden of wegen te bekennen. Tja, het hikers-leven is ook niet voor iedereen weggelegd.

De 3e dag begint Rianne het ontbijt met Asperine én Immodium (fijn op zo´n dorm). Bij het ontbijt vallen al wat harde woorden over en weer over het te volgen van plan voor die dag(zonder rugzak terug lopen naar de Vallee Frances...een tochtje van een uur of 8-10). Rianne ziet het, ook vanwege de lichamelijke ongemakken, niet écht zitten, maar Martin pakt vol goeie moed de dag-rugzak.

Dus, zo gezegd zo gedaan en wij gaan dan toch op weg richting de Vallee Frances. Rianne vlucht nog een keer de bosjes in, maar ook daarvoor is Martin niet te vermurmen. Dus dan het laatste redmiddel....En zo viel na 45 minuten het doek voor het plan-van-de-dag want Rianne ging lekker een potje lopen huilen op een grote rots. Hierdoor zag ook Martin in dat de reserves toch behoorlijk op waren na gisteren, en zo begonnen we onze terugkeer richting de Refugio.

In de avond zien we de hikers van de 1e dag weer en ook daar maken wij kennis metNiels en Manon, een gezellig stel uit Almelo. Met hun nemen we nog even ons plan voor de volgende dag door en daar komen we tot de constatering datonze reservering voor de volgende dag helemaal niet goed is. Rianne had de camping onderaan de berg gerserveerd ipv die van bovenaan de berg (ergens zal het onderbewuste wel hebben meegespeeld, maar we zullen het nooit weten). Gelukkig konden we de reservering gauw omzetten en konden wij de volgende dag koers zetten richting Refugio Chileno (5 uurtjes hiken)

Die dag begonnen wij weer vroeg, op de voet gevolgd door Niels en Manon. Een paar kleine beklimminkjes doet ons al snel de koppositie verliezen en kunnen wij lekker in het spoor van anderen onze weg vervolgen.

Na een uur of 2,5 relatief makkelijk terrein is het dan eindelijk zover en beginnen we onze laatse klim van die dag klim van 2,5 uur. Van 0 meter naar 750 meter en dan weer terug naar 500 meter. Een snelle powerbar geeft ons de energie en de moed om te beginnen en al snel zien wij ook de andere groepjes de berg beklimmen. Gelukkig was het de warmste dag van de zomer (25 graden en géén schaduw) waardoor wij wat prachtige zonnige fotos hebben kunnen maken.

Het was op zich best aandoendelijk om te zien hoe het enige boompje op de route belaagd werd door een stel volwassen die zich dwangmatig onder het kleine stukje schaduw positioneerden. Maar toch heeft dit ons erdoor gesleept. Ondanks alles was dit onze snelste dag ´ever´, en kwamen wij rond een uur of 14.30 aan op de plaats van bestemming. De torres konden wij al ruiken. Rianne maakte zich alweer zorgen voor de dag die komen ging....en terecht.

De finale dag begon op 4 uur ´s nachts. Het meest ultieme is namelijk om de Torres del Paine te zien met zonsopgang. Aangezien de route naar de Torres een échte beproeving is, was dit vroege tijdstip geen overbodige luxe.

De 1e klim bestond uit 1.5 uur trekken richting de voet van de berg. Alsof dit niets was, was de nog af te leggen route van een nog zwaarderecategorie. Een helling van 45 graden moest 1 uur ´bewandeld´ worden om op het uitkijk punt van de Torres aan te komen. Dit was dan een route dieop handen en voeten is afgelegd. Oké, er was een icidentele hiker die met z´n handen op de rug de berg beklom, maar over het algemeen was het handen-en-voeten-werk wel the way to go. Gelukkig was het nog pik donker, anders had het vooruitzicht van de klim misschien wel anders doen besluiten.

Anyway, toen de zon eindelijk opkwam was het uitzicht inderdaad prachtig. Super indrukwekkend en massief hoe deze Torens uit het niets de lucht in rijzen. Na een uurtje wat fotos te hebben geschoten en het mooie uitzicht te hebben bewonderd, is het tijd voor de afdaling.

De afdaling was zelfs spannend door het enorme hoogteverschil, maar het was een eitje in vergelijking met de beklimming. Toch was er nog 1 minuut voor het einde, met de finishlijn in zicht, nog een vreemd verschijnsel. Martin struikelde over een stukje lucht wat zich vlak voor zijn voeten bevond en was in no-timeaan het zandhappen op het finish paadje. Rianne maakte zich hier niet al te veel zorgen over omdat, naar verluidt, dit wel vaker met Martin gebeurde....voornamelijk op zaterdagmiddag.

Het was een hels karwei, maar we zijn super trots op onze prestaties en het park was zéker één van de mooiere stukjes op de deze aarde (behalve dan die bergen, die hadden ze wel weg mogen laten

´s avonds hebben we onze prestatie nog uitgebreid lopen vieren met bier en pizza met onze nieuwe Almelose vrienden. De leuke flauwe grapjes waren een fijne afwisseling van de gedachtes aan verzuurde benen of het gebrek aan zuurstof.

Inmiddels zitten wij in Arica waar wij een poging gaan doen de zoutvlaktes van Bolivia te bereiken. Hierover later natuurlijk meer.

Antarctica

De vlucht van Buenos Aires naar Ushuaia is prima verlopen. Bij aankomst merken we meteen dat het hier wat kouder is (8C). We hadden een transfer naar ons hotel geregeld maar er is niemand die ons staat op te wachten. Rianne weet al snel iemand aan zijn jasje te trekken die ons wel naar ons hotel Hosteria los fuegosbrengt. We laten de bagage achter en gaan naar het centrum van Ushuaia, een stadje dat erg veel overeenkomsten heeft met een wintersportplaatsje in Oostenrijk. Een umbrella bar hebben we helaas nog niet kunnen vinden. We regelen de eerste dag alsvast de buskaartjes naar Puerto Natales voor na ons bezoek aan Antarctica en kunnen aardig uit de voeten met Engels en hier en daar een woordje spaans. We blijven maar één nachtje in dit hotel omdat de volgende nacht in hotel de Albatros bij onze reis naar Antartica zit inbegrepen.

Als je dan in Ushaia bent danwil je natuurlijk wel de stempel 'Fin del Mundo' in je paspoort hebben. Rianne oppert nog deze stempel te halen bij het postkantoor, maar dat is natuurlijk niet echt. We vetrekken per mini bus naar het National parcTierra del Fuego waar we in een klein hutjeonze stempel ontvangen. We hadden ons natuurlijk goed voorbereid dus de wandeling van 6,5km kwam voor ons niet als een verassing. We hadden uitgerekend dat we dat wel in een uurtje moesten redden. Bijna vier uur later kwamen we aan, we hadden er geen rekening mee gehouden dat de route in allerlei kronkelpaadjes berg op en weer af was... Rianne heeft tijdens deze wandeling kunnen testen wat het verschil nu is tussen wandelsokken en tennissokjes. De tennissokjes hebben de wandeltest doorstaan maar moesten het toch afleggen tegen de wandelsokken bij de reuktest.

s´Avonds aangekomen bij hotel de Albatros ontdekten we dat er ergens op de begande grond een Spa was. Op onze slippers gingen we op zoek naar deze spa en liepen zo een briefing van onze reis in, hadden we nou de laatste communiatie ook maar goed doorgenomen. Onze interesse ging uit naar de Spa, lekker in de sauna en de jacuzzi dat hadden we na de zware beproefing wel verdient, hoe moet dat nu in Torres del Paine waar we dagen van 25km moeten lopen? We besluiten daar nog maar even niet aan te denken.

De volgende dag vetrekken we met de Orlova naar Antarctica. Onder het blazen van de hoorn vertrekken we uit Ushuaia,één van de hoogtepunten van onze reis tegemoet. We zien Ushuaia langzaam aan ons gezichtsveld ontrekken en proosten samen op een goed verloop van de reis. Er schijnen de laatste tijd een aantal boten geevacueerd te zijn en we hopen maar dat dat ons niet zal gebeuren. Met een pleister achter het oor tegen zeeziekte (zal het werken?) varen we richting de Drake Passage, ook wel de Braak passage genoemd. In de Drake passage komen twee oceanen samen en dat kan leiden tot huizehoge golven. De eerste nacht wordt er maar weinig geslapen en worden we hier en daar opgeschrikt door rondslingerende boeken en flessen water. Als we deze goed opgeborgen hebben proberen we tegen beter in nog een oogje dicht te doen.

De volgende ochtend constateren we dat de pleisters hun werk hebben gedaan, Rianne die normaal gesproken bij het eerste zuchte wind al bijna zo groen als een Stefan wordt heeft eigenlijk nergens last van. De eerste dagen staan in het teken van het ontmoeten van de medereizigers waarvan de een nog een mooier verhaal heeft dan de ander. In totaal zijn er iets meer dan 100 passagiers aan boord met 24 verschillende nationaliteiten. Overdag worden er verschillende presentaties gegeven over antarctica, haar geschiedenis en haar wildlife. Onderweg worden er walsissen gespot en als complete verassing gaan we op dag drie al een landing maken, we worden met zodiacs aan wal gezet waar we kennismaken met de pinguin. Wat een prachtige beestjes zijn dat! Tussen de pinguins ontdekken we een zeehondje en we fotograferen of ons leven er vanaf hangt. Iedereen wordt verwacht 5 meter afstand te houden van de pinguins en niet met flits te fotograferen. Dat maakte het wel lastig want het begon al te schemeren.

De tijdvliegt voorbij en voor we het in de gaten hebben zitten we al weer aan boord naar onze volgende bstemming, Deception Island. Hier gaan we aan land bij Whalers Bay waar voorheen de Britisch Antarctic Survey Base was gestationeerd. Tijdens onze wandeling komen we een aantal zeeleeuwen tegen die niet helemaal blij waren met onze komst. Al grommend probeerden ze ons tegen te houden maar we lieten ons natuurlijk niet van de wijs brengen. Na een korte wandeling kwamen we weer terug bij de zodiacs. Er is op dit punt nog steeds vulkanische activiteit en dat zie je ook door de stoom die van het water afkomt. De eerste 10 centimeter van het water is lekker warm en daarna koelt het snel af naar 0 graden. In Nederland werd de nieuwjaarsduik geannuleerd vanwege de kou, hier niet! Of het nou een heldendaad was of een actie van een dwaas, daar zijn we nog niet over uit maar we hebben wat ze hier noemen een ' polar plunge ' gedaan in het ijskoude water. Brrrrrr wat een kou. Na deze duik wisten we niet hoe snel we terug moesten naar de boot waar we hartelijk werden ontvangen met een warme cider met wodka, net wat we nodig hadden om weer een beetje op te warmen.

De volgende dag is het aan het sneeuwen. We doen een landing op Danko Island waar de familie pinguin ons alweer op staat te wachten. Een lange wandeling brengt ons naar de top van een berg maar helaas door de sneeuw is er slecht zicht.We gaan verkleumd door de kou weer naar beneden en stappen in de zodiac die ons naar de boot zal brengen. Als we net zijn ingestapt wordt er eenminky walvis gespot , waar we met de zodiac op af gaan.Alsof we nog niet genoeg geluk hadden gehad werden er iets verderop twee humpback walvissen gespot.Het bleek een moeder met baby te zijn. De kou deed ons niets meer en nadat de walvissen waren vetrokken gingen wijterug naar de boot voor een lekkere warme douche.

Tot nu toe waren weop eilanden rondom Antarctica geweest, deze middag gingen we voor heteerst voet aan land zetten op het continent. Ook hier veel pinguins, we besluiten een wandeling naar de top te maken waar een prachtig uitzicht is op de baai. Onderweg horen we een enorm gekraak en zien we dat er een stuk ijs van de gletsjes in het water ploft.´s Avonds op de boot worden er walvissen gespot, de één maakt nog mooiere foto´s dan de ander. Iedereen probeert naturlijk de foto van de staart te makenen nadat de walvis een tijdje onder water wasgebleven stond iedereen vol ongeloof naar dit prachtige best te kijken toen die metz´n kop boven water kwam om de boot te inspecteren.Hoewel een beetje onscherp, Rianne heeft dit zeldzame tafereel vast kunnen leggen opeen foto, wat niet veel mensen is gelukt.

Dat we tot nu toe erg gelukkig waren werd ons door de bemanning vaak verteld. Rianne had ergens nog de droom om Orca´s te zien en we werden op onze wenken bedient. ¨s Ochtends vroeg galmt door de Intercom dat er Orca´s te zien zijn op bakboord. Vliegensvlug de camera gepakt om de orca vast te leggen. Aan dek bleken het er drie te zijn, wat een geluk. Ze kwamen zelfs zo dicht bij dat duidelijk de ´tekening´ te zien was.

Het weer op antarctica kan binnen een half uur omslaan. Dit hoeft natuurlijk niet altijd negatief te zijn. Deze ochtend had te sneeuw plaats gemaakt voor een zon.Dit zou niet alleen een positief effect hebben op ons, maar ook op de foto´s die we gaan nemen. ´s ochtends bezoeken we Port Lockroy waar we het museumpje en het postkantoor bezoeken. We maken van de gelegenheid gebruik een aantal kaartjes teversturen. Ons wordt verteld dat deze zo rond december aankomen.Er zijn op deze plek veelbaby pinguinste vinden waarvan 1 erg veel interesse toont in Rianne. Martin moet hier tussenbeide komen om ook nog de andere bezienswaardigheid van het eiland te laten zien, namelijk de reconstructructie van een walvis skelet.

´s Middags gaan we door de Lamaire channel op weg naar Plenau island, die bekend staat om zijn iceberg graveyard. Hier doen we eenzodiac cruise waar we ondermeer leapard seals, crabeaters (inclusief een witte baby), spectaculaire ijsbergen en natuurlijk ook weer pinguins zien. Halverwege zien we in de verte een zodiac bootje naderen met een grote vlag van Quark. We vragen ons af wat dit zou zijn. Was onze tijd voorbij en moesten we alweer terug naar de boot? Nee we werden getrakteerd op een heerlijke warme choco met een flinke scheut rum. ´s avonds dromen we weg bij een schitterende zonsondergang.

Nadat de boot weer van locatie is gewijzigd, beginnen we de volgende dag met een nieuwe zodiac cruise rond waddington bay. Hier maken we een korte landing waar Martin direct zijn avontuurlijke karakter laat zien. Na het beklimmen van wat bergen komt er uiteindelijk ook weer punt dat je naar beneden moet, maar dit gaat helaas niet zo soepel. Een flinke uitlgijder veroorzaakt 2 mooie winkelhaken in de inmiddels niet meer waterdichte broek.

Het middagprogramme bestaat uit een ladning op Peterman´s island waar we dan eindelijk eens een ander soort pinguin mogen bekijken. Hier hebben we weer enkele tientallen foto´s weten te maken van de Adelei pinguin.

Natuurlijk zijn die jonge pinguins lekker nieuwsgierig en al helemaal niet bang voor de touristen op hun eiland. Na een leuke fotoshoot van Martin tussen de pinguins. blijkt plostesling een grote interesse te zijn ontstaan bij een clubje van 5 pinguins dat Martin vragend aankijkt. Op het moment dat Martin zich uit de voeten wil maken heeft hijinmiddels een aantal volgelingen weten te vinden die Martin niet meer uit het oog laten. Als een ware opperpinguin leid Martin de groep dichter bij de camera. Fijn....kunnen we lekker weer 100 foto´s schieten van dit leuke tafereel.

Tijdens de avond worden alle gasten op de boot getrakeerd op een Russisch avondje. Zang, dans en natuurlijkwat lekker vodka schotjes.Natuurlijk doen wij graaggezellig mee met deze locale russische gebruiken (lees: vodka drinken).

Onze laatste dag op Antarctica vaart de boot ons naar Usefull island. Hier is een mooie beklimming te doen naar een uitkijkpost waar we uitzicht van 360 graden hebben over Antarctica, heel handig. De beklimming ging ons uitermate goed af, wat onze verwachting voor Torres del Paine goed doet.

De afdaling ging trouwens niet zo eenvoudig. Op het enige weggetje naar beneden had zich een sjagerijnige zeeleeuw gesetteled die allerminst zin had in de horde touristen. Dus, dan maar snel de glibberige stenen af en maar hopen dat de zeeleeuw langzamer is dan wij. Gelukklig blijkt ook bij dit ras....blaffende honden bijten niet.

Als afsluiter van ons antarctica bezoek maken we een laatste zodiac cruise aan de grens van de Drake passage op Melchiors island. Hier worden vaak de nodige walvissen gespot, maar wij hadden dan toch ook een keertje minder geluk. Als leuke compensatie maken wij een spannende tour dwars door de ijsbergen heen.

Nog een keer kijken we om naar een mooie zonsondergang en dan zet de Orlova weer koers richting Ushuaia. En zo eindigd ons fantastische avontuur in Antarctica. Een avontuur om nooit te vergeten.

Buenos Aires - Part 2

Tja, de nachten in een hostel zijn op zijn minst gezegd interessant te noemen. Ieder geluidwordt lekker uitvergroot en lijkt het alsof je gewoon naast diegene op het toillet zit. Kortom, een dolle boel ´s nachts.

Dus enigzins gebroken, zijn wij de volgende ochtend weer de stad in getrokken op zoek naar slippers voor Martin dit keer. Die douches in een hostel zien er toch wat minder smaakvol uit dan in een hotel enenig voetbescherming is zeker niet ongewenst. Net nadat we geslaagd waren belanden we in een allerverfrissend buitje en hebben we weer een excuus omeen restaurantje in te vluchten.

Terwijl wij daar onze cheapo maaltijd aan het nuttigen zijn, zien wij tot onze grote vreugde de bus 39 voorbij rijden. Deze bus zou zogezegd vlak bij ons hostelletje stoppen. Echter,al snel komen wij erachter dat de bus helemaal niet richting ons hostel rijdt, dus wat doe je dan.....je blijft gewoon stoicijns in de bus zitten, zelfs als ie bij de eindhalte iedereen eruit laat. En als de buschauffeur je dan vraagt uit te stappen, dan kijk je gewoon een beetje dommig voor je uit. Rianne stapt uiteindelijk met kaart en al naar de buschauffeur en wijst aan waar we moeten zijn. De beste man legt ons nogmaals uit dat we daarvoor niet in zijn bus moeten zijn, maar besluit uiteindelijk eieren voor zijn geld te kiezen en ons naar de remise te rijden en ons daar op de juiste bus te zetten. Tjakka! En we hoefden dus mooi niet een nieuw kaartje te kopen

Eenmaal weer terug in het hostel, na onze welverdiende siesta, gaan wij op zoek naar een stukje vertier voor de avond. Martin heeft het plaatselijke foldertje goed doorgespit en heeft gehoord van een open night voor plaatselijke bandjes. Helaas was de eigenaar van het hostel een heel andere mening toegedaan over wat nu écht vertier is, en lult ons ter plekke in de gratis tango les die die avond gegeven wordt in het hostel. Wij proberen nog uit te leggen dat Tango niets voor ons is omdat wij helemaal niet kúnnen tango dansen, maar ja....dat bleek uiteindelijk koren op de molen voor de hosteleigenaar. Zo gezegd, zo gedaan...een half uur later stonden Martin en Rianne, lekker met de ogen dicht, op de Tango muziek mee te swingen. Ahum...

Gelukkig mochten wij de volgende nacht verhuizen naar een nieuwe prive kamer, waar we weliswaar een badkamer moesten delen, maar waar in ieder geval de muren uit een iets dikker beton bestond dat de kamer van de vorige nacht. Goed uitgeslapen, vinden wij het op dag zes dat het ook wel eens tijd wordt voor wat cultureels. Dus, pakken wij de bus weer richting het kerkhof van Buenos Aires. Inderdaad een indrukwekkend kerkhof, maar uiteindelijk zijn we daar niet lang gebleven omdat we het toch wat vreemd vonden om leuke kiekjes te schieten op een kerkhof. Martin bij de urn, Rianne bij een grafzerk...dat zijn toch geen foto´s die je vrolijk aan je thuisfront wilt laten zien. Dus, gauw een foto gemaakt van het graf van Evita Perron en toen op weg naar poging nummero duo....lunch in het park. Hoera, dit keer geen zwervers te bekennen en hebben wij een prima low-budget lunch genuttigd in het Palermo Park van Buenos Aires. Zoals echte backpackers dit ook doen.....

Bij een bezoek aan Buenos Aires hoort uiteraard ook een bezoek aan de Boca Juniors. Zaterdag hadden we al tevergeefs geprobeert een competitiewedstrijd bij te wonen,de wedstrijd was volledig uitverkocht. Dinsdagavond hadden we meer geluk. We hebben tickets kunnen bemactigen voor deCopa Libertadores, de Champions Leage van Zuid Amerika. Boca speelt deze avond haar eerste wedstrijd tegen Deportivo Cuenca, een team uit Ecuador. s´Middags worden we met een bus opghaald door Paula, een Boca fanatica in hart en nieren. Ze spreekt geen Engels en is bedolven onder de tatoo´s van de Boca Juniors. De afgeladen bus stopt eerst bij een lokale Boca pub waar we pizza en bier voorgeschoteld krijgen. Daarna naar het stadion, al snel doemen de kleuren blauw geel van de Boca Juniors op. Eenmaal in het stadion worden we meegesleurt met de zuidamerikaanse beleving van een voetbalwedstrijd.De wedstrijdkent een goede start, na een klein kwartietje komt Boca op voorsprong door een goal van Palacio, om deze vervolgens niet meer uit handen te geven. De tweede helft leeft het publiek op als Palermo warm begint te lopen, emoties gieren door het stadion als deze held het veld betreed en Boca meteen een goede kans krijgt. De wedstrijd wordt vervolgens professioneel uitgespeeld met hier en daar een vlijmscherpe Argentijnse tackle.Na 90 minuten wordt er afgefloten en wordt het scheidrechterstrio onder begeleiding van de ME het veld af geescorteerd. Wij gaan terug naar ons hostel met de zoete smaak vande overwinning. Dat deed Martin toch weer aan zijn cluppie WV denken, hoe zou het met ze gaan daar aan de Middenweg, zullen ze de weg naar boven inmiddels weer gevonden hebben?

Onze laatste dag in Buenos Aires bestond uit een bezoekje aan de buurt Boca. Hier is al veel over geschreven en iedereen wordt geadviseerd om horloges, camera´s en ander waardevols in het hostel achter te laten. En inderdaad, het was een angsaangjagende ervaring om de horde proppers, tango showtjes en kraampjesverkopers te zien. Gelukkig zijn wij zonder kleerscheuren de buurt weer uitgekomen en hebben wij de Top 10 van Buenos Aires bijna volbracht. Het enige waar wij nog niet over te spreken waren, was die malse steak . Gelukkig kon de hosteleigenaar ons hier wel mee helpen en stuurde ons naar een een nieuw adresje. Beetje vreemd van de buitenkant, maar stampvol met mensen gingen wij de argentijnse steak ook een tweede kans geven. En inderdaad.....binnen 3 happen was de steak verdwenen en hij was inderdaad heeerlijk. Met een gerust gevoel kunnen we nu Buenos AIres verlaten....

Buenos Aires - Part 1

Daar zitten we dan in het land van de zon, tango en de Boca Juniors. Inmiddels al helemaal geacclamatiseerd en de siesta isook al een vast onderdeel in onze dagplanning geworden.

De reis is helemaal goed verlopen al kwamen we donderdag ,de dag van vertrek, nog wel even voor een verassing te staan. Het zal niet de laatste zijn. Na een maandenlange voorbereiding besloten we woensdagavond nog even door de papieren te lopen om te constateren dat we het e-ticket voor onze reis van Amsterdam naar Londen nog niet hadden ontvangen. Donderdagochtend gelijk Worldticket center opgebeld en ze zouden het e-ticket direct doorsturen. Eenmaal ontvangen bleek dat de vlucht twee uur eerder dan gepland zou vertrekken.. Beetje stress want we wilden alles relaxed doen, maar dit betekende wel dat we zonder extra kosten een twee uur langere vakantie tegemoet gaan.

We zitten dus inmiddels in Buenos Aires, leuk hotelletje om bij te komen van de reis. In het kader van ons nieuwe backpackers bestaan, passen wij ons direct aan en gaan, ipv met taxi, met het openbaar vervoer naar de stad. Wat een weelde voor 2 pesos (0,50euro)de man. een rit van wel 2 uur en je ziet stukkken van de stad die je anders nooit zou zien. Geef toe, de ruimte voor onze tassen was zwaar beperkt en dat gedruk van die andere mensen was geen pretje. maar ja, als backpacker moet je wat he

De eerste dag direct gaan winkelenvoor slippers (er past nog best wel wat in derugzak van maar 11 kilo) en ´s avonds natuurlijk op zoek naar de ultieme argentijnse steak bij een prachtige locatie aan de haven.

De volgende ochtend consteerden we dat ons dagbudget van 50 Euro de man ernstig overschreden was. Dit moest toch echt anders. Daarom stond de 2e dag in het teken van besparing. Al gauw kwamen we erachter dat ´het eten´ geen goede besparingpost was. We zouden dus op zoek moeten gaan naar een nieuw onderkomen. Hostelletjes zijn misschien in de ogen van de gemiddelde backpacker een heel normaal iets, voor ons was dit toch even slikken. Op zoek naar een geschikt internet cafe zijn we de hele stad door gelopen. Als extra besparingspost vonden we dat we onze middaglunch wel konden door brengen inéén van de vele parkjes die BA telt. Eenmaal een leuk parkje in zicht bekroop Rianne al snel hetgevoel dat er iets niet pluis was. Welke tourist brengt er nu in hemelsnaam een hele matras mee. Martin stond al klaar om zijn positie in te nemen in het park, toen we belaagd werden door menig zwerver die ons om geld ging vragen. Snel zijn we toen maar gevlucht naar het dichtsbijzijnde terrasje om bij te komen van de schrik. Dan maar weer het dagbudget overschrijden, want om nu al direct te gaan lunchen met de zwervers vonden we toch iets te gortig.

Op dag 3 werd het tijd om afscheid te nemen van onze luxe suite in Palermo en met 2 rugzakken de man naar ons hostelletje te gaan. Toen de taxi op het door ons opgegeven adres stopte, aarzelden wij beiden om uit te stappen. Dit kon het toch niet zijn? Maar goed, toch maar door die voordeur gegaan om vervolgens binnengehaald te worden door een enorm hartelijke gastvrouw. Het geluk is met ons dat wij hét hostelletje van San Telmo hebben weten te boeken, omdater zondags om de hoek de plaatselijke antiekmarkt is. Ons deed het meer denken aan de vrij markt van Amsterdam want de gezelligheid was er in overvloed. Onze onderhandelingen met de plaatselijke verkopers gingen uitermate goed....iedereen zei direct ´ja´ tegen ons aanbod.

Die avond vonden we dat het tijd werd voor een daadwerkelijk ´menu del dia´. Ons doel, binnen het dagbudgetblijven, was toch echt in zicht en dit wilden we niet uit onze handen laten glippen. Op zoek naar ons restaurantje werden we nog getrakteerd op de generale repetities van de plaatselijke carnavalsverenigingen. Ik (rianne) moet zeggen dat de pakjes niet echt professioneel in elkaar gezet waren, maar ja...niet iedereen heeft natuurlijk zo´n drill sergant als Kristel. Wellicht dat hier volgend jaar wat vrijwilligerswerk gedaan kan worden.

Carnavalsgadget van het jaar is een spuitbus met een soort schuim waarmee ieder kind door ouders wordt voorzien. Helaas was de carnavalskraker van dir jaar om die 2 blanke touristen de volle laag te geven en kwamen wij van top tot teen onder het schuim weer thuis.

Nog een paar dagen Buenos Aires, waarvan 1 van de hoogte punten een bezoek aan een wedstrijd van deBoca Juniros (bye bye dagbudget). Hierover later natuurlijk meer.