Echt lang nagenieten van Antarctica konden we niet echt want ons nieuwe avontuur stond alweer met trappelende pootjes op ons te wachten. De dag dat we waren aangekomen in Ushuaia hebben we nog eventjes in het stadje doorgebracht, maar we gingen alweer snel naar ons hotelletje omdat de wekker de volgende dag alweer voreg af zou gaan (03.30....en dat noemen ze dan vakantie).

Dus om 4 uur ´s nachts zaten wij op een verlaten busstation in Ushuaia te wachten op ons transport richting Puerto Natales. Een fijne rit van 15 uur die, eerlijk is eerlijk, niet slecht was. Heerlijk uitgslapen kwamen we ´s avonds aan in Puerto Natales waar we, na het inspecteren vanhet hostel, gauw met onze nieuwe Australische vrienden van onze Antarcticatripde kroeg in doken. De biertjes waren zeer gewenst, aangezien de komendenacht in het hostel niet echt een fijn vooruitzicht was. Onze kamer werd ook bewoond door een dozijn vliegen en de vraag was nog nog maar of de matrassen nog wel ´onbewoond´ waren. Rianne maakte direct van de gelegenheid gebruik om haar nieuwe slaapzak uit te proberen. Heerlijk in een claustrofobische mummy slaapzak zo het bed in gehopt.

Puerto Natales is een stadje dat geheel in het teken staat van de Torres del Paine. Iedereen die daar rond loopt is danwel een aspirant trekker, danwel een die-hard massochist die zich weer wil onderwerpen aan enkele dagen afzien.

Dit was voor ons echter nog niet helemaal bekend en wij spendeerden onze pre-Torres dag dan ook aan het kopen van allerlei handige trekkers spulletjes. Rianne´s master-plan bestond uit het inslaan van veel snacks, want...(zo gingen de gedachtenkronkels van Rianne)...veel snacks, zijn veel pauzes. Briljant als het plan was, bracht dit natuurlijk wel wat extra gewicht in de rugzak, maar ach....´die was toch al zwaar´.

En zo begon ons eerste hiking avontuur op 6 maart in de bus naar Torres del Paine. Met de vlinders in de buik (het is toch best spannend zo´n 1e hiking avontuur) liepen we allereerst lachend naar het winkeltje waar we werden afgezet door de catamaran. Ondanks alle snacks waren wij nog wel vergeten een fatsoenlijke lunch mee te nemen. Ach ja, dat kan de beste overkomen.

Toen kon het toch echt niet langer uitgesteld worden en begonnen we vol goede moed aan ons eerste paadje. Al na 5 minuten moesten wij constateren dat de Amstelveense Poel (ons trainings gebied) in z´n geheel niet leek op het paadje dat wij voorgeschoteld kregen, al deden onze fellow-hikers hier helemaal niet moeilijk over. Na 10 minuten werden wij zelfs ingehaald door een iets te blije opa met nordic walking sticks waardoor onze moed nog verder in onze nieuwe schoenen zonk.

Het was moeilijk oog te hebben voor de écht erg mooie natuur terwijl je aan het ploeteren bent met je verzuurde spieren en zuurstofsnakkende longen ( oké oké, dit was voornamelijk Rianne). Maar gelukkig hebben de broodnodige pauzes er voor gezorgd dat wij toch nog wat mooie plaatjes konden schieten van de Gleyser Grey waar wij die dag naar toe moesten. Daarnaast kun je in het hele park zo je waterflesje vullen uit de stromende beekjes, wat voor ons ook weer een extra stop momentje betekende.

Eenmaal aangekomen in onze Refugio Grey lopen wij weer tegen onze blije Opa van het eerste uur aan. De beste man is al 69 waarvan hij er 60 al ´hikend´ heeft doorgebracht. Wij vertellen hem van onze plannen van de volgende dagen en zijn verbazing groeit met de minuut. Wij vertellen hem namelijk dat wij de volgende dag niet bij het eerste huisje stoppen en ook niet bij de 2e camping gaan kamperen, maar dat wij hem lekker doortrekken naar het 3e huisje Cuernos, 25 kilometer verder. En even voor de duidelijkheid, dit zijn geen 25 kilometers vlak Nederlands landschap....Dit zijn MF-bergjes-op en bergjes-af, waar geen enkele spinning les mij (rianne) op heeft kunnen voorbereiden.

Eerlijk is eerlijk, ook onsleek dit plan wel wat amibiteus, maar we hadden het gechecked en het was ´not undo-able´. De volgende ochtend werden wij door opa Dwayne bezorgd uitgezwaaid en begonnen wij aan Trek 1...de vallei weer uitkomen. Soms op handen en voeten, maar altijd met heel veel zweet kwamen wij na 3,5 uur weer aan bij dat 1e huisje (wat wij dus gingen overslaan). Bij dit punt maakten we direct van de gelegenheid gebruik om het briljante plan van Rianne, 3 kilo snoep, zo in de prullebak te tiefen. ´Je hebt namelijk helemaal geen snack nodig om pauze te houden, een klein hellinkje wil ons ook wel tot stilstand brengen´.

Met een stuk lichtere rugzak beginnen wij vol goede moed aan onze 2e trek van die dag, een schamele8 kilometer richting Campamento Italiano. Hier worden wij na een uur of wat hartelijk ontvangen door de Man met de Hamer. De hitte,het onophoudelijk zweten, die toch-nog-steeds zware rugzak, en die bergen.....Pfffff, het leek alsof er geen einde aan kwam.

Uiteindelijk komen wij die avond op 18:15 aan bij onze Refugio. Voor de oplettende lezer....dit was inderdaad een dag waar wij 10 uur gehiked hebben in de brandende zon! Meer dood dan levend, checkten we lekker in bij de Refugio waar wij direct mochten beginnen aan ons nieuwe avontuur....The Dorms! Lekker met zn 8-en op een kamer (die behoorlijknaar zweet stinkt) en dan fijn gaan douchen in de gore badkamers. Gelukkig maar dat we zo moe waren. Het kon ons wat dat betreft niet echt meer boeien.

Het was de bedoeling dat we die avond nog onze australischevrienden zouden ontmoeten, maar die waren in geen velden of wegen te bekennen. Tja, het hikers-leven is ook niet voor iedereen weggelegd.

De 3e dag begint Rianne het ontbijt met Asperine én Immodium (fijn op zo´n dorm). Bij het ontbijt vallen al wat harde woorden over en weer over het te volgen van plan voor die dag(zonder rugzak terug lopen naar de Vallee Frances...een tochtje van een uur of 8-10). Rianne ziet het, ook vanwege de lichamelijke ongemakken, niet écht zitten, maar Martin pakt vol goeie moed de dag-rugzak.

Dus, zo gezegd zo gedaan en wij gaan dan toch op weg richting de Vallee Frances. Rianne vlucht nog een keer de bosjes in, maar ook daarvoor is Martin niet te vermurmen. Dus dan het laatste redmiddel....En zo viel na 45 minuten het doek voor het plan-van-de-dag want Rianne ging lekker een potje lopen huilen op een grote rots. Hierdoor zag ook Martin in dat de reserves toch behoorlijk op waren na gisteren, en zo begonnen we onze terugkeer richting de Refugio.

In de avond zien we de hikers van de 1e dag weer en ook daar maken wij kennis metNiels en Manon, een gezellig stel uit Almelo. Met hun nemen we nog even ons plan voor de volgende dag door en daar komen we tot de constatering datonze reservering voor de volgende dag helemaal niet goed is. Rianne had de camping onderaan de berg gerserveerd ipv die van bovenaan de berg (ergens zal het onderbewuste wel hebben meegespeeld, maar we zullen het nooit weten). Gelukkig konden we de reservering gauw omzetten en konden wij de volgende dag koers zetten richting Refugio Chileno (5 uurtjes hiken)

Die dag begonnen wij weer vroeg, op de voet gevolgd door Niels en Manon. Een paar kleine beklimminkjes doet ons al snel de koppositie verliezen en kunnen wij lekker in het spoor van anderen onze weg vervolgen.

Na een uur of 2,5 relatief makkelijk terrein is het dan eindelijk zover en beginnen we onze laatse klim van die dag klim van 2,5 uur. Van 0 meter naar 750 meter en dan weer terug naar 500 meter. Een snelle powerbar geeft ons de energie en de moed om te beginnen en al snel zien wij ook de andere groepjes de berg beklimmen. Gelukkig was het de warmste dag van de zomer (25 graden en géén schaduw) waardoor wij wat prachtige zonnige fotos hebben kunnen maken.

Het was op zich best aandoendelijk om te zien hoe het enige boompje op de route belaagd werd door een stel volwassen die zich dwangmatig onder het kleine stukje schaduw positioneerden. Maar toch heeft dit ons erdoor gesleept. Ondanks alles was dit onze snelste dag ´ever´, en kwamen wij rond een uur of 14.30 aan op de plaats van bestemming. De torres konden wij al ruiken. Rianne maakte zich alweer zorgen voor de dag die komen ging....en terecht.

De finale dag begon op 4 uur ´s nachts. Het meest ultieme is namelijk om de Torres del Paine te zien met zonsopgang. Aangezien de route naar de Torres een échte beproeving is, was dit vroege tijdstip geen overbodige luxe.

De 1e klim bestond uit 1.5 uur trekken richting de voet van de berg. Alsof dit niets was, was de nog af te leggen route van een nog zwaarderecategorie. Een helling van 45 graden moest 1 uur ´bewandeld´ worden om op het uitkijk punt van de Torres aan te komen. Dit was dan een route dieop handen en voeten is afgelegd. Oké, er was een icidentele hiker die met z´n handen op de rug de berg beklom, maar over het algemeen was het handen-en-voeten-werk wel the way to go. Gelukkig was het nog pik donker, anders had het vooruitzicht van de klim misschien wel anders doen besluiten.

Anyway, toen de zon eindelijk opkwam was het uitzicht inderdaad prachtig. Super indrukwekkend en massief hoe deze Torens uit het niets de lucht in rijzen. Na een uurtje wat fotos te hebben geschoten en het mooie uitzicht te hebben bewonderd, is het tijd voor de afdaling.

De afdaling was zelfs spannend door het enorme hoogteverschil, maar het was een eitje in vergelijking met de beklimming. Toch was er nog 1 minuut voor het einde, met de finishlijn in zicht, nog een vreemd verschijnsel. Martin struikelde over een stukje lucht wat zich vlak voor zijn voeten bevond en was in no-timeaan het zandhappen op het finish paadje. Rianne maakte zich hier niet al te veel zorgen over omdat, naar verluidt, dit wel vaker met Martin gebeurde....voornamelijk op zaterdagmiddag.

Het was een hels karwei, maar we zijn super trots op onze prestaties en het park was zéker één van de mooiere stukjes op de deze aarde (behalve dan die bergen, die hadden ze wel weg mogen laten

´s avonds hebben we onze prestatie nog uitgebreid lopen vieren met bier en pizza met onze nieuwe Almelose vrienden. De leuke flauwe grapjes waren een fijne afwisseling van de gedachtes aan verzuurde benen of het gebrek aan zuurstof.

Inmiddels zitten wij in Arica waar wij een poging gaan doen de zoutvlaktes van Bolivia te bereiken. Hierover later natuurlijk meer.