Allereerst willen wij even stil staan bij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, voordat wij verder gaan met onze verslaglegging. Het nieuws dat onze vriend Sander niet meer in ons midden is, heeft ons diep geraakt, maar het contact met de vrienden heeft ons erg goed gedaan. Het is absoluut niet makkelijk om zo ver weg te zitten als zoiets ingrijpends gebeurt en het is daarom fijn dat de electronische wereld ons dichter bij Nederland heeft gebracht.
Wij willen iedereen bedanken voor de lieve berichtjes en de opbeurende woorden. Wij vinden het erg leuk om te horen dat wij net zo in jullie gedachtes zijn, als jullie bij ons.
Inmiddels hebben wij onze reis weer voortgezet en wij willen ons reisverslag weer oppakken daar waar we gebleven waren.
Wij genieten nog steeds van alle dingen die wij zien en meemaken en willen dit graag met jullie delen. Daarom, bij deze het verslag van Bolivia....

Toen alles nog gewoon was...........

Met de ervaringen van Torres del Paine nog vers in ons geheugen en in onze spieren, hebben wij onze route vervolgd richting Arica (het noorden van Chili). Hier was het plan om in een tijdbestek van 10 dagen via Bolivia een weg richting Cusco in Perute banen.
Onze late aankomst in Arica, en onze slechte voorbereiding qua hotelovernachting, deed ons besluiten de beste aanrader van de Lonley Planet eruit te pikken. Dit Frans-Chileense onderkomen zou een oase van rust zijn en vanuit hier zouden we onze 10 dagen planning prima kunnen invullen. Helaas heeft de Lonely Planet het ook wel eens mis en bevonden wij ons in een zeer dubieus hoteltje met nog dubieuzere bedjes. Gelukkig zag bij daglicht de wereld er al een stukje beter uit en gingen wij met onze frans-spaanse woordenschat een poging bij de receptie wagen.
Vanwegemeerdere tips uit verschillende hoeken hadden wij onze zinnen gezet op een bezoek aan Uyuni in Bolivia. In Arica werd onsverteld dat wij deze reis het beste konden plannen vanuit San Pedro de Atacama (ten minste...dat begrepen wij zo van het frans en het spaans dat ons bij de receptie werd uitgelegd).

Zo gezegd, zo gedaan en diezelfde avond maakten wij onsop voor een busreis richting het zuiden. Eenmaal aangekomen in Arica bleek dat deorganisatievan onze keuze(Estrella del Sur) pas3 dagen later plekjes beschikbaar hadden, dus werden wij gedwongen3 dagente relaxen in deze oase in de woestijn.
Wat in eerste instantie een domper leek, bleek later een fijne ontspanning te zijn ten opzichte van de hectische dagen die wij ervoor hadden gehad. Daarnaast kwamen wij bij aankomstin San Pedro de Atacama erachter dat weniet zonder slag of stoothet hoogte verschil aan konden en dus hadden wij mooi wat daagjesom te acclimatiseren.Iedereen geeft een andere invulling aan deze acclimatisering en zo ookwij. Wij vonden een leuke mountainbike tocht in de woestijn een goed plan en dus huurden wijspontaan 2 fietsjes op het heetste moment van de dag. In theorie was dit natuurlijk ook een geweldig goed plan.... lekker weinig chilenen op de woestijnweg (die zijn toch siesta aan het houden) en wij hadden de hele woestijn voor ons zelf. Echter, na de eerste inca site en het beklag van Rianne over een oncomfortabel zadel, besloten we maar huiswaarts tekeren naar ons hostelletje voor onze eigen siesta.

Na 3 lekkere relax dagen, begon dan eindelijk onze tour richting de zoutvlaktes van Uyuni.
Voor dag en dauw werden wijdoor onze organisatormet nog 20 andere gasten in een grote bus geladen. Deze bracht ons naar de grens van Bolivia, waar we de uiteindelijk indeling van de jeeps kregen.
Wij waren in de gelukkige omstandigheid dat wij bij3 spaanstaligen en 1 franstalige werden ingedeeld. Zo konden wij onsinmiddels vergevorderde spaans nog verder uitdiepen. Uiteindelijk kwam het er natuurlijk op neer dat Rianne eenvrije interpretatie vanhet verhaal van de chauffeur in elkaar draaide en aan Martin vertelde.Bij twijfel konden wij de fransman nog raadplegen of onze interpretatie inderdaad goed was, maar verrassend genoeg hadden we het vaak bij het juiste eind. (thnx Martine!)

Al snel kwamen wij erachter dat van de goeie adviezenover Uyuni geen woord gelogen was.We werden overdonderd door de prachtige spiegelingen van de flamingo´s in Laguna Blancaen de prachtigegroene kleuren van Laguna Verde (hoe verrassend).
Aan flamingo´s was er inderdaad geen gebrek in Bolivia.Het zal ons minimaal 2 GB aan geheugen gekost hebben aan alle Flamingo´s die wij in verschillende poses op de foto hebben gezet. Ook bij het Laguna Colorado werden wijverrast door deverschillende kleuren van het meer,het strand, de lucht enalweer...de flamingo´s. Gedurende de eerste dag werden er grote afstanden afgelegd. Niet alleenhorizontaal, maar ook qua hoogte stegen wij van de 2400 meter van San Pedro naar5000 meter bij de geysers in Bolivia. Dit spektakel was mooi om te zien, het was alleen wat minder om te ruiken. De zwavel geurenen de enorme hoogte deden menig tourist de das om. Dankzij onze anti-hoogte-pilletjesliepen wij daarentegenvan de ene kolkende massa naar de andere om ook hier weer ons memory kaartje verder tebelasten. Aanhet einde van de dag worden wij bij ons onderkomen gebracht. Alsof de bonding met onze medepassagiers nog niet genoeg was, werden wij gezellig bijelkaar op de kamer gezet.Vanwege dehoogte daalde de temperatuur´s nachtstot het vriespunt, wat ons dwong nog verder onder de lama-harige-dekens te kruipen(thank god forlakenhoezen).Ondanks dat de tour als ´back to basic´ werd omschreven,werden wij bij het eten toch verrast door de kookkunsten van onze chauffeur. Het locale maaltje smaakte overheerlijk...totdat Rianne´s oog viel op demaaltijd van de buren. Zij waren een heerlijkkipkluifje aan het verorberen waardoor het prutje op ons bordje ineens een stuk minder smakelijk leek.Rianne had direct eenextra missie tijdens de tour en hield nauwlettend het eten van de andere gasten in de gaten. Bij het ontbijt werdhet belang van deze missie nog eens extra onderstreept, toen ons ontbijt niet op een bordje werd geserveerden dat van de buren wel.

Maar goed, andere zakenkwamen weer op de voorgrond en wij zetten onze tourvoort richting een rots landschap. Dit klinkt wellicht wat minder spectaculair, de vormen van deze rotsen waren alleen zo apart dat het moeilijk te bevatten was dat dit door de natuur gemaakt kon worden. Verder die dag hebben wij nog een bezoek gebracht aan eenactieve vulcaan waar deversteende magma golven een stel leuke plaatjes opleverden. Het bezoek aaneen kleinere zoutvlakte op weg naar ons 2e onderkomen werd overgslagen door heftige onweer met regen, hagel en sneeuw. Tja, je bent niet voor niets in een woestijn he....
Bij aankomst bij ons 2e onderkomen ontmoeten wijde rest van het gezelschap van de busvan de 1e dag. Hier zitten een handvol engelstalige backpackers bij,waar wij gretig aansluiting bij vinden. Het isolement van de laatse 2 dagen met onze spaanse gasten heeft ons doen hunkeren naar een gezellig engels gesprekje. Daaromzetten we koers richting het 3 hoofdige dorpje waar de locale super omgetoverd werd tot een locale pub (let wel: ditis een ruimte van 4 bij 4dienog raider en treats in het assoritment had). Het bier smaakte er echter niet minder om en zo maakten we snel nieuwe vrienden waar we de avond al kaartend en lachend mee hebben afgesloten.

Delaatste ochtend was het vroeg opstaan. Om 4 uur zetten we koers richting het hoogtepunt van de tour...Salar de Uyuni.Terwijl het nog stikdonker is parkeren wij onze jeep bijhet fisherisland. Hier beklimmen wijhet met catussen bezaaide eiland tot de top om te constateren dat de zon inmiddels al aan de hemel staat. Het uitzicht is er niet minder om, en zover ons oog reikt zien wij een witte zoutvlakte.Omdat dergelijke landschappeninspireren tot de meest creatieve ideeen, hebben we daar als een stel kleine kinderen een paar uur grappige fotos lopen nemen. Na hetontbijt met pannekoek (inmiddels had Rianne geconstateerd dater toch geen culinaire boycot tegenons groepje was) maakten wij ons op voor de rit richting Uyuni. Halverwege de zoutvlakte maakt onze chauffeur nog een stop omdat hier de vlakte nog witte en nog spectaculairder was. De laatste restjes memory kaart zijn hieraan tengronde gegaan, maar het resultaatmag er zijn.
De laatste stops worden wij voornamelijk geconfronteerd met touristische stalletjes waarwij ´toevallig´ voor stopten. Gelukkig haddenwij een dagbudget waar we rekening mee moesten houden, dus wij hielden de hand stijf op de knip :-)

Als laatste lunch werden wij bij onze chauffeur thuis uitgenodigd voor een etentje dat door zijn moedergemaakt was. En zoalsiedere goeie moeder, presenteerde ook zij een lekker bordje met aardappels, groente en vlees. Tja, het was weliswaar geen gehaktbal, maar dat stukje lama (waar wij de laatste dagen druk mee bezig waren geweest om mooi op de foto te zetten) smaakte als 1 uit duizenden. Het was een mooie en lekker afsluiting van een unieke tour.

Bij aankomst in Uyuni zijn wij accuut op zoek gegaan naar een treinkaartje richting Oruru. Omdat wij in San Pedro natuurlijk lekker hadden lopen nixen hadden wij nogal wat haast om onze weg richting cusco te hervatten. Samen met Jennifer uit engeland, die wij ontmoet hebben bij de Uyuni tour, gaan wij diezelfde nacht nog 1e klas richting Oruro. Prima geslapen in de trein in en s ochtend door de conducteur wakker gemaakt met een broodje gebakken ei (tja, tis wel 1e klas he :-). Tijdens de reis in trein en bus besloten wij om direct door te trekken richting Copacobana aan het Titicacameer. Omdat de reisdag toch al lang was en wij geen behoefte hadden aan het drukke en criminele La Paz, vonden wij deze sprint wel een goed idee. Copacobana was een super gezellig plaatsje met veel touristen en goeie cafeetjes en restaurantjes. Hier doen wij ons goedkoopste hotel ever aan, enchecken wij ´s nachts in bij een hostelletje voor3 euro per nacht per persoon. Geen dubieuze bedjes en ook geen vieze dingetjes. Nee, een spiksplinternieuw hotel met nieuwe bedjes en nieuwe badkamers. Bolvia is great!

Omdat het titicameer te groot is om in 1 dag te exploren, kiezen we ervoor om in Puno (Peru) ons tourtje te boeken naar de drijvende eilanden in het meer. Gelukkig komen wij bij aankomst in Puno Joost, een oud Mercer stagair, tegen die ons weet te vertellen dat de Peruaanse boeren het niet langer pikken en de volgende dagen de wegen zullen gaan bezetten. Hierdoor stond onze busrit naar Cusco op de tocht en dus gooien wij onze plannen diezelfe avond nog om en boeken wijvia het hotel een buskaartje naar cusco en een half dagje drijvende eilanden.

Deze drijvende eilanden waren wellicht in vroegere tijden een florerende gemeenschap, vandaag de dag bestaat het enkel alleen nog maar vanwege de touristen die in halve dagtripjes trappen. Het was weliswaar leuk om te zien dat er hele dorpjes op deze eilanden stonden, het merendeel van de eilandjes werd echter bezet door stalletjes met toeristische pruttel. Uiteindelijk belanden wij na een uitgebreide historische lezing over het eiland nog in 1 van de hutjes van de eiland bewoners. In dat kleinde hutje werd de grootste ruimte in beslag genomen door de TV die functioneerde via de zonnepanelendie achter het hutje verscholen waren.
Martin heeft al snel door hoe hij buiten schot blijft bij de touristenjagers. Hij verdiept zich zeer in de verschillende functinaliteiten van onze fotocamera en schiet meer fotos dan de afgelopen 3 tours bij elkaar. Rianne weet nog net te voorkomen dat ze zichzelf in de locale klederdracht moet hijsen en al snel gaan wij weer stoicijns in het bootje richting huis zitten.
Blij dat het erop zat.

Omdat de haven vlakbij het busstation is, denken wij slim te zijn en onze buskaartjes voor die middag al op te halen. Daar wordt ons echter verteld dat de kaartjes inmiddels in het hotel liggen. Bij een kleine navraag komen wij er hier achter dat de prijs die wij aan het hotel hebben betaald bijnatwee keer zoveelis dan die van de kaartjes aan de balie. En aangezien wij toch nog 3 uurtjesover hadden, hadden wij direct een leuke bezigheid voor die middag...een punt maken bij het hotel.Als er nog een moment van twijfel was of ons spaans voldoende was om ons uit te drukken, viel dat wel weg toen wij ons verhaal aan de hoteleigenaar gingen uitleggen. De beste man wist niet waar hij het had en werd met onze beperkte spaanse woordenschat behoorlijk klem geluld. De man maakte natuurlijk snel aanspraak op zijn ´spaanse´ temperament, maar met onze ´Tranquilo´ wisten wij hem snel te bedaren. Uiteindelijk hebben wij ons geld natuurlijk niet terug gekregen, maar ons spaanse punt was zeker wel duidelijk gemaakt. Wat een plezier dat wij nu ook in het spaans 2 irritantjes kunnen zijn :-) (nogmaals bedankt Martine!)

Nu onze prachtige Bolivia tour erop zit, maken we ons op voor ons volgende avontuur in Cusco,el Camino del Inca.