De Inca Trail....het plan om de inca trail te lopen was reeds maanden eerder aan de keukentafel in Amstelveen tijdens het eten door Martin in de groep gegooid. Niet zozeer vanwege de culturele inhoud van de trail, maar meer vanwege de fysieke uitdaging waar blijkbaar grote behoefte aan was door Martin. Rianne had in het begin nog wat tegengesputterd, maar vanwegehet grote gebrek aan kennnis over de trail heeft ook zij uiteindelijk ingestemd om deze tour te boeken.
Het was ons al wel opgevallen dat bij het boeken van de tour gevraagd werd aan de deelnemers of ze in uitstekende fysieke shape waren, maar dit was slechts een afschrikmiddel voor de geintersseerde bejaarde...zo dachten wij.

Tijdens onze briefing, de avond voor de tour, werden wij voorgesteld aan onze gids voor de komende dagen. Met rooddoorlopen ogen en een lekkere alcohol odeur maakten wij die avond kennis met Martin de gids.Met trots vertelde Martin de gidsdat hij ooit de gehele trail (32km) heeft afgeled in 6 uur en een beetje, maar dat deze glorie tijden inmiddels lang achter hem lagen.Gelukkig kregen wij nog de tip van hem mee om 2 wandelstokken te gaan huren als ontlasting voor onze knieen en daarom gingenmartin en ik de volgende ochtend met ieders 2 nordic walking sticks de pad op.

Onze rugzak gaven wij snel af aan de extra porter die wij hadden ingehuurd, en bij kilometer 82 begonnen wij aan onze nieuwe fysieke uitdaging. Al snel kregen wij te maken met de enorme kennis van gids Martin (what´s in a name) over het machtige inca imperium, maar ook over de locale natuur. Rianne was al snel dankbaar om de enorme handelsgeest van de locale bevolking die graag hun zelfgeplukte cactusvruchten onderweg te koop aanboden. Hierdoor was er namelijk weer een moment van pauze dat met open armen door Rianne werd ontvangen. Al op de eerste dag liepen wij tegen wat oude inca ruines aan, waar gids Martin vol passie over sprak. En, eerlijk is eerlijk,vanwege de passie van onze gids werden wij ooksteeds nieuwsgierigernaar het ultieme einddoel van deze tour, de machu pichu.

Tijdens de wandelingen ontstond er een diep respect voor de porters die niet alleen onze tas op de schouders namen, maar hele picknickplaatsen uit hun mouw toverden. Gasstelletjes, tafels en een stuk of 12 stoelen werden niet alleen savonds, maar ook tijdens de lunch ver voor onze aankomst opgebouwd. Daar waar Rianne tijdens de tourdiverse fotomomenten uitzocht race'ten de porters met hun bepakking voorbij. Zo ook de eerste avond waar, wonder boven wonder, ons team als eerste de campsite bereikte. Met overslaande stem en zware verbazing vroeg wandelaar Martin nog aan Rianne waar ze nu helemaal mee bezig was toen er 3 andere inca trailers ´vrolijk´ (doch stilzwijgend) ingehaald werden door Rianne.Door een constant ritme van 1, 2, 3, 4 slaagdeRianne erin om inderdaad 3 fit uitziende mensen ver achter zich te laten.Hierdoor ontsond er natuurlijk al snel een gevoel van overmoed, maar dit was niet verkeerd met een angstaanjagende 2e dag in vooruitzicht.

The dead womens pass had al zeker geen geruststellende naam en het had al helemaal geen goede reputatie. Niet alleen de andere reizigers die wij onderweg waren tegengekomen hadden ons hier voor gewaarschuwd. Zelfs de enkeling in Nederland die deze trail al reeds op zijn, of moet ik zeggen haar, naam had staan had het niet achterwege gelaten om nog eens de persoonlijke horror als een soort extra baggage mee te geven. Dus, vol zenuwen vertelden wij de 2e dag de gids dat wij geen behoefte hadden aan een uitgebreid ontbijt, maar het liefst zo snel mogelijk op pad wilden gaan omdat wij het liefst nog voor donker in ons kamp aan wilden komen. Of het nu alleen de hoogte was, of gewoon het algehele gevoel van onwil van een lichaam, het was inderdaad geen pretje.

Het tempo van de dag ervoor van 1, 2, 3, 4 werd al snel terug gebracht naar het slakkentempo van 1, 2 . Maar zelfs dat leek nog te veel van het goede voor dat sportieve lichaam van Rianne.Maar gelukkig was de berg vol met gelijkgestemden en al snelwas het eenspelletje van elkaar inhalen en ingehaald worden dooriedere keerhetzelfde clubje mensen. Gids Martin probeerde nog een beetje de aandacht van de innerlijke pijn af te leiden om zo nu en dan weer wat te vertellen over een orchidee of een een ander plantje dat daar groeide, maar deze informatiesessie werd alleen maar gebruikt om weer wat zuurstof in de longen te tanken. Wandelaar Martin had het daarentegen helemaal niet slecht die dag en wandelde vrolijk de berg op naar boven. Oke...ook hier waren wel wat pauzes nodig, maar al met al was het helemaal niet slecht.

Toen eenmaal het toppunt van deze berg bereikt was, was....surprise surprise, de rest van de trail was niet echt zwaar. Het was jammer dat op de 3e dag een wolkbreuk van enkele uren zich voordeed waardoorwe nietlang van de mooie natuur konden genieten, maar hetfeit dat het ons zo makkelijk af ging was een plezier op zich. Gids Martin stopte, regen of geen regen, bij iedere inca ruineen vertelde ons van de basis vanhet inca geloof tot aan de manierwaarop de inca´s naar het toilet gingen.Kortom, zeer educatief.

Natuurlijk werd alle inspanning op de laatste dag beloond meteen bezoek aan de heileige Inca stad, de Machu Pichu. Wij kwamen al vroeg aan en de hele stad was nog bedekt met mist waardoor het er allemaal erg mystiek uitzag.Hetaanzicht was inderdaad prachtig en ten slotte kregen wij nog een rondleiding van 2 uur door deze Inca ruine.
Het eerste half uur was dit een mooi spektakel, maar toen werd de oude Inca stad al snel overspoeld met de dagjes mensen die met moeite 3 treetjes konden meepakken van deze ruine. Ach, al met al geeft je dit een suprieur gevoel en al zeker als de dagjestoeristen elkaar aanstooten en tegen elkaar beginnen te fluisteren dat daar een stel Inca trailers lopen. Dat stukje respect hadden we inderdaad wel verdiend vonden wij en de mooie beloning van zo´n prachtige ruine maakte het geheel mooi af.