Met de Galapagos nog vers in het geheugenmaken we ons alweer op voor ons volgende avontuur, de Amazone.Als je door Zuid-Amerika reistmag een bezoek aan de Amazone natuurlijk niet ontbreken. Onderweg hadden we van het Almelose koppel Niels en Manon gehoord dat Cuyabeno the place to be is in the Amazone en zo was ons plan snel gemaakt.Onze uitvalbasis in Ecuador was wederomCasa deRomero in Guayaquil, waarde eigenaresse Ellen ons weer met open armen ontving.Heerlijk relaxed, een duik genomen in het zwembad, een potje internettenen in de tussentijd de was laten doen en lekker een maaltje voor je laten koken. Wat is ons backpack leven toch weer zwaar.

Na een kleine research komen we erachter dat we het best kunnen afreizen naar Quito om daar een tour te regelen. We besluiten het traject af te leggen per bus die er jammer genoeg 11 uur over doet, ipv de 7 uur die de buscompany ons had verteld.Dat was niet de bedoeling want we wouden graag voor het donker werd in ons hostel zitten, omdat Quito nou niet de meest veilige stad is voor touristen... Op het busstation snel een taxi gepakt, waarin naast de chaufeur ook zijn vrouw met baby ons vergezelde. Eenmaal aangekomen bij het hostel Blue House, gooien we onze bagage in een locker en gaan we onder begeleiding van de eigenaar op weg naar het Leidse plein van Quito. Hij wijst er ons vriendelijk op een aantal dwarsstraten links te laten liggen na middennacht omdat daar gespuis rondloopt...
De volgende dag gaan we op zoek naar een tourtje Cuyabeno.Omdat de meeste tour agents dicht zijn op paaszondag is het snel gepiept en diezelfde avond zitten we in de bus richting Lago Agrio. Dit is wel de meest rampzalige busrit tot zover. De beenruimte is beperkt, de stoelenzakken lekker door na twintig jaar gebruik en de koppelingsplaten van de bus lijken compeetversleten te zijn. Als je dan al eenoogje dicht kon knijpen wordt je wel weer wakker gemaakt voor een of andere controle.

Erg vroeg in de ochtend komen we aan in Lago Agrio, een stadje met weinig uitstraling. Dit oliestadje schijnt een uitvalbasis te zijn voor criminelen, FARC terroristen en prositituees. Na enige vertraging worden we opgehaald en reizen we af richting de jungle.Allereerst twee uur met (weer) een bus naar 'the bridge', waar we opgewacht worden door onze olijke gids Lenin. Gekke naam zou je zo zeggen, maar in Lago Agrio schijnt er ook een Stalin rond te lopen en luistert er een taxichauffeur naar de naam Hitler...Als wede lunch verorbert hebben gaan we met een moterboot richtingSamona, onze jungle logde voor de komende vijf dagen en vier nachten. Onderweg merken wemeteen dat we in de jungle zijn, in de bomen slingeren apen en in de lucht vliegen erara´s. Die avondhebben we een night tour,dit speelt zich af binnen een afstand van 20 meter van onze lodge. Als we twee meter de jungle in zijn gelopen wijst Lenin ons op iets dat zich in de boom beweegt, volgens Lenin was het een kleinemaar in onze beleving erg grote tarrantula!! Rianne schrikt zich een hoedje en de toon voor de nighttour is gezet. De jungle zit vol grote spinnen, kakkerlakken, kevers,sprinkhanen en andere ondefinieerbare insecten. Als we weer in onze lodge zijn laat onze vriendelijke vriend nog even een aantal grote tarrantuala´s zien die op het dak van de hutjes bivakkeren..
Ze maken allemaal een diepe indruk op Rianne en de grootste uitdaging moet dan nog komen, de overnachting in ons hutje. Gelukkig is Rianne niet alleen in haar angst en zo maken wij kennis met Suzanne (uit NL) en haar spaanse vriend Marcelo. Ook Suzanne heeft wat moeite met het ongedierte in de jungle, maar misschien nog meer van een nog nader te noemen canadees koppel.
Als voorbereiding volgt Rianne het plan van Martin op, namelijk het drinken van een paar biertjes voordat je gaat slapen, hier houden de muggen volgens Martin niet zo van... We hebben weliswaar een mosquitonet, maar daar is ook alles mee gezegd, het hutje zelf is alles behalve dicht. Nadat Martin een inspectie heeft gehouden, en de kakkarlak die zich in het hutje bevond netjes Riannes rugzak in heeft gejaagd, kan de nacht beginnen. Volgens Rianne kwam het doordat de vorige nacht tijdens de busrit weinig was geslapen, maar het kwam natuurlijk door de paar biertjes dat we nacht beiden goed door zijn gekomen.

De volgende ochtend aan het ontbijt hoorden we dat anderen minder gelukkig waren, één van de gasten had de hele nacht vleermuizen boven zijn bed vliegen en krijsen en alsof dat nog niet genoeg was, scheten ze ook nog eens op zijn hoofd.

De tweede dag zijn we begonnen met een wandeling door de jungle.
Alweer een hoop gezien maar het hoogtepunt was toch wel de mierendans.Martin was al op de eerste dag in aanvaring gekomen met eenvan de gasten die een kratje bier had gestolen enhet wasal meteen duidelijk dat dit niet meer goed ging komen. Daarom was de lol nog grotertoen aan het einde van de jungletocht een familie mieren besloot in de broek van dit heerschap te kruipen om hem vervolgens overal te bijten. Niet aardig natuurlijk maar het was zo´n komisch gezicht om juist hem zo te zien dansen dat we een glimlach niet konden onderdrukken.
Aan het einde van de tocht keek onze gids ineens op en vroeg iedereen stil te zijn. Hij hoorde howling monkeys, herkenbaar aan een groot bulderend geluid. Martin moest de gids en de rest van de groep teleurstellen, het was zijn maag die rommelde, tijd voor de lunch!
Na een goeie siesta in de hangmat pakken we wederom de boot om verderop in de rivier te gaan vissen voor Piranha´s. Met een bamboestokje en rauwe kip als aas, doen we een poging een stel van deze gevaarlijke jongens aan de haak te slaan.
Omdat samonella blijkbaar niet in de smaak valt bij deze beestjes, rijgen we een paar verse sardientjes (die onze gids Lenin snel uit het water heeft gevist) aan ons haakje. Blijkbaar zijn deze piranha´s geen stomme beestjes....stuk voor stuk knabbelen ze het aas van ons haakje, maar vangen doen we er geen een. Gelukkig heeft onze boot bestuurder meer geluk en vist hij een mooi exemplaar uit de rivier.

Woensdag gaan we op bezoekbij delokale bevolking. Als weaankomen worden we ontvangen door een big mama dierondloopt met een machette van meer dan een meter. We worden uitgenodigd om bij haar te komenlunchen. Allereerst gaan we daarvoorde ingredienten uit haartuin verzamelen. Als zede takken van een boom er af heeft gehakt vraagt zeof iemand kan helpen de boom uit de grond te trekken. De overijverige Engelse Richard wou dit wel, maar had niet helemaal goed opgelet. In plaats van de boomuit de grond te trekken trok hijeen jong boompje ernaast uit de grond. De big mamakeek hem onbegrijpelijk aan maar wij lagen natuurlijk in een deuk. Eenmaal terug in haar hutje begon het proces om van de wortels van deze boom een soort pannekoek te maken, die eigenlijk helemaal niet verkeerd smaakte. Na dit tafereel zouden we gaan voetballen tegen de plaatselijke bevolking,maar de animo aan onze kant was te gering, twee man inclusief mij.... Het leek wel of ik weer thuis waar we met ons voetbal team ook altijd personele problemen hebben. De tribune was inmiddels al volgestroomd en een aantal jonge gasten stonden al wat te ballen. Zo te zien was het een kansloze wedstrijd voor ons geweest en komen we er met een regelementaire 0-3 nog goed vanaf.

Na dit tafereel gingen we naar de plaatselijke medicijnman, ofwel shamaan genoemd. Een aantal gasten staat de hele dag al stijf van de spanning omdat er bij de shamaan een hallicunerend drankje kan worden genomen. Na een introductie van de shamaan en een korte ceremonie is het decision time, wie blijven er voor het drankjeen wie gaan er weer terug. Rianne en ik hadden de beslissing allang genomen, wij zouden ons hieraan niet blootstellen. Twee medereizigers, Mike en Patrick, bleven maar het was nog aan onze vriend de bierkratdief en zijn vriendin, inmiddelsgebombardeerd tot het zeurstel, die nog aan het twijfelen waren.Uiteraard deed iedereen zijn best om ze over de streep te trekken maar uiteindelijk kozen ze toch eieren voor hun geld en besloten terug te gaan naar de logde. Dat wij dit wel vermakelijk vonden moge duidelijk zijn, maar het stond waarschijnlijk ook op onze gezichten gedrukt want de bierkratdief snauwde ons nog wel toe ' and why don´t you guys go?'. Wij natuurlijk weer helemaal in een deuk.... Na dit tafereeltje hebben we afscheid genomen van Mike en Pat en zijn we terug gegaan naar onze logde.

De volgende ochtend zaten we allemaal met spanning te wachten op de terugkomst van Mikeen Patom hun hallucienerende ervaringen te horen. Na het ontbijt kwamen zij aan, Patrick vrij nuchter, het was wel leuk geweest met allerlei felle kleuren en zo, maar Mike had echt een bad trip gehad. Hij had de hele nacht lopen hallicuneren en had geen oog dicht gedaan. We hadden het allemaal erg met hem te doen en gelukkig trok hij gedurende de dag een beetje bij.
Ons programma voor deze dag bestond uit kano-en en tubing. Het kano-en was zoals gebruikelijk vijf minuten leuk en daarna gewoon erg vermoeiend. We gingen op zoek naar de anaconda maar hebben hem helaas niet gevonden. Wel een paar roze dolfijnen gezien, van het lelijke soort, en een luiaard.
Na een siesta gingen we ´s middags tuben, ofwel met een opgepompte binnenband achter een boot aan gesleurd worden. Martin besloot hier ook aan mee te doen maar dat bleek nogal een uitdaging. Allereerst was dit de meest gevaarlijke activiteit aangezien Martin zich eerst moest ontdoen van zijn poncho en daarbij een mooie schram op het voorhoofd opliep. Daarna kwam nog een vermakelijk moment toen hij besloot in het water te duiken zonder echt af te zetten omdat hij de boot niet om wou gooien. De eerste prijs met schoonspringen op de olympische spelen zou hij met zijn duik volgens onze engelse vrienden hiermee niet winnen.

De laatste dag stonden we vroeg op voor een birdwatch. Na een paar ara´s, geelzwarte vogels en een havik kwamen we een vogel tegen die qua naam de hoogste verwactingen opriep, de martin´s. In de praktijk was het een klein beweeglijk vogeltje en dit was wel iets anders dan we hadden verwacht... Op de terugweg naar onze logde zagen we nog een paar dolfijnen zwemmen en werden we vanuit de bomen in de gaten gehouden door een paar apen.Ongeloofelijk wat je allemaal tegenkomt tijdens zo n tochtje. Na dit tochtje zat het er dan toch echt op en hebben we afscheid genomen van de jungle. Diezelfde avond zijn we per bus vertrokken richting Quito.Daar had Martin nog een verassing voor Rianne, want toenRianne de tandpasta uit de toilettas van Martin pakte bleek er een kakkerlak meeggereist te zijn......

Hiermee is onsZuid Amerika bijna voorbij en kunnen we ons op gaan maken voor ons avontuur in China. Inmiddels hebben we begrepen dat onze vriend Tamo zijn ticket heeft geboekt en zal de eerste week in China vast een groot feest worden maar daarover later meer.